't PERTRETJE
Nella van Joos Krimp diende op 'Linden'of' en de Vrouwe stoeng vee 'ooge
mee d'r. 't Was een pronte, joenge meid, die k van anpakken wist. Niks was te
vee, a je wat vroeg, en ze bleef aoltied goed gemust. Mer dat werken 'aod ze
van gin vremden, den ouwen Joos was ook een werkpaerd en d'r Moeder 'aod
ook weinig zitvleis en was ook aoltied doende.
Nella was noe a een jaer of zesse op 't 'of en aol der vriendinnen waere zó
zachtjesan onder dek, mer Nella 'aod nog alsmer niks an d'and. En ze zou best
getrouwd wille weze: jen eigen baes, jen eigen gedoentetje en jen eigen vent.
Mer 't kwam der mer nie van; ja, wel es een joengen, die meefietsten a ze van
de meisjesverenigienge of van de vraoge kwam; even bluve praote bie den
'ofdam, mer dat was eigelijk aol.
Mer noe was 't er van 't voorjaer een nieuwe knecht op 't 'of gekomme:
Wannes. Ie was zo'n bitje van Nella der oudte; een flienke, gestuukte kaerel,
mee een grööten bos doenker 'aer en felblauwe ogen, daer a 't en dwars deu je
'ene keek. Dat zie je nie vee, zwart 'aer en blauwe ogen! Ie was ook nie êên-
kennig: ie bleef wel es bie Nella staen praote, a ze 's aeves op der stoel buten
neven de deure zat mee der breikouse, en as ze mee een vollen emmer liep te
slepen was 'n niks te goed om 'n voo der te draegen. 't Was net, of da ze 'n
overaol op 't 'of tegenkwam en Nella kreeg 'oe langer 'oe meer mee z'n op, en
soms aod ze van die aorige joekte in d'r buuk, daer a ze nie bie kon, a ze
Wannes zag.
Dat goeng zó een stuitje deur en toen kwam 't uut, da Wannes ook van 't
zelfde beesje gebete was en nae een paer maenden was 't zo verre: ze krege
verkerienge; 't wier een koppeltje.
Den Baes en de Vrouwe zeie der niks van en Nella der vaoder en moeder vonde
't ook goed, dus dat was aorig voo mekaore.
Op een aevend zaete ze saemen in de duifkant bie de kalverweie en toen zei
Nella inêênen:
'Zeg Wannes, weet je wat a 'k noe zo graeg zou willen 'ebbe?' en ze lei der
'ööd zo'n bitje opzieë op d'r schoere en ze keek zo nae Wannes, uut 't 'oekje
van der öögen.
'En wat dan, m'n lieven?' zei Wannes en 'ie kreeg 't glad 'êêt van die öögen
van d'r.
'Een pertretje van joe! Dat kan 'k dan in een liestje neven m'n bedde op 't
taefeltje zette, dan is 't net, of da je der aoltied bint'.
Daer moest Wannes es even over dienke! Ie wou z'n Nella graeg pleziere, mer
der was één moeilijk'eid.
'k 'Ebbe ik glad gin pertretje van men eigen, m'n kind. Waerom zou ik?'
'El', zei Nella en ze gieng een bitje dichter nie z'n zitte: 'A je noe dunderdag
mee den baes nae stad gaet, gaet dan es naer 'Elder en laet jen eigen uuttrokke.
Omspres voe mien! Omda ik zo graeg een pertretje van joe wil 'ebbe. Doe je
dat, Wannes?
En Wannes beloofden 't netuurlijk en ie dee 't nog ook!
Nae een paer weken was 't klaer en ie 'aod er zelf een liestje rond gekocht vo
z'n Nella. En die was ter zó blieë mee.
27
