Dijkje
Ze kon der nie genoeg naer kieke, en 't liefste aod ze 't 'êêle daegen bie der
gedroge, mer dat goeng natuurlijk nie, want a je 't in je zak zou steke en je
goeng der op zitte, zou 't glas breke. Mer ze vertelden an iedereen, die a 't wete
wou en die a 't nie wete wou, da ze een pertretje aod van Wannes.
Ook tegen de Vrouwe, toen a ze vriedags saemen de mooie kamer an 't zêêmen
waere.
'Afijn, Vrouwe, noe 'ebbe ik toch zó'n mooi pertretje van Wannes. Dat 'ei 't
en omspres voo mien laete maeke!'
'Zó, zó', zei de Vrouwe, 'k kan wè zie, da je der deege mee bint! Mag ik 't es
zieë?'
'Jaet, netuurlijk!' zei Nella en ze vloog naer de zolder, om Wannes te 'aelen.
Vooda ze 'n an de Vrouwe gaf, poesten z'eest 't glas nog een bitje op mee d'r
schorte.
'Kiek', zei ze, 'ier 'ei je'n', en ze stoeng glad te glimmen.
't Was een portretje van Wannes z'n bovenstik, 'een buste' noeme ze dat, dan
stae je d'r op tot an de bovenkant van je broek, zo om en de bie.
'Vin je nie, da 't goed liekt, Vrouwe? Mooi Glad Wannes mee de bêênen
der of!'
C.I. van Nieuwenhuijzen
HET MILIEUMONUMENT
Na een korte opwinding bij de onthulling ligt het Nationale Milieumonument
nu al een aantal maanden rustig op het Badstrand van Vlissingen.
De vraag is ondertussen wat voor gevoelens zo'n kunstwerk bij mij heeft los
gemaakt. Allereerst natuurlijk een gevoel van walging voor zo'n zwarte
klodder smout op het strand, maar tegelijkertijd gaat ook een flits van her
kenning door mij heen. Waar kan ik dit eerder hebben gezien?
Toen bij de eerste najaarsstormen telkens een zwarte rug uit de kolkende
golven opdook wist ik het weer. Het was 24 februari 1937. Toen twee potvissen
in de monding van de Westerschelde op de zandplaten waren gestrand. Een
potvis. Het monument toont een potvis die onwel is geworden van alle
viezigheid in het zeewater.
In 1937 sprak die stranding geweldig tot onze verbeelding en in het
poëziealbum van mijn vrouw staat er dat jaar:
Er lag een Potvis op het strand
Die schuurde zijn tandjes schoon met zand
Och mocht dan toch Uw hartje rein
Als de tandjes van de Potvis zijn.
En door het plaatje van de potvis kon het album bijna met meer dicht.
Dat 'reine hartje' klinkt nu wel erg ouderwets, maar dat kunnen we
veranderen in 'reine Schelde'. En als dan het kale beton van het voetstuk, waar
de potvis is afgesukkeld, nog eens met groen zeewier is begroeid, dan geeft het
monument van Lidy Hoewaer een hoopvolle inspiratie.
28
