JODOCUS
door C.I. van Nieuwenhuyzen
Pau ,'ieuw den bok'.
'k Begriepe, da'k dat uut za moete leie. Nou, dat zit zö!
Vroeger 'ao naebie ieder errebeiers'uus'ouwen een geite vö de melk. Dan zat je
vö 't grootste dêêl van 't jaer goed mee je melk en bovendien was geitemelk vet
en gezond. Sommigste mieke der zelfst beuter van. Mer jae, zö noe en dan 'eit
de geite gebrek an den bok, en omda je natuurlijk nie aollemaele ook nog is
een bok kon 'ouwe, was ter êên in de buurte, die a dat dee.
In dit geval dus Pau. De bok was een grööt bêêst. Ie stoeng gemêênlijk an een
lange kittienk mee een gröte pinne in de grond, buten. Ie was zwart mee een
brunen gloed en ie 'ao fel gele ogen.
As ter êên vöbie kwam, boog 'n z'n kop en krauwde mee z'n pöten in de
grond. Net of 'n een stier was. Misschien docht 'n dat zelf wè!
Pau 'ao den Jodocus genoemd; dat 'ao den is erges geleze. Een keer was
Jodocus losgebroke, mè toen 'aodde een stelletje kwaejoengers 'm zitte peste.
Nou, Jodocus in volle vaert der achter an. 't Achterste ventje, Jantje de Vroe,
was nog mer een kleintje. Och erme, en Jodocus 'ao den naebie ing'aele, toen
a ze vö een dulve kwaeme. Jantje was zö benauwd, dat 'n der perdoes in-
sproeng. Gelukkig besefte Jodocus dat waeter niks vö bokken is. Ie bleef
staen, en Jantje kon an d'aore kant drupend en onder de gruit op de kant
klimme.
Pau 'ao 't gezie. In 'ao de guus 'ore brulle en kwam op z'n gemakje
angedrusse, om Jodocus mee te nemen.
les, dat a julder misschien ook nie wete, is dat een bok kwaelijk ruukt.
Een aokelige lucht, die a overaol deur 'ene gaet en daegen in je goed bluff
'ange. Laete me mer ronduut zeie, een bok stienkt!
Om bie Jodocus te werken, 'ao Pau ook een amparte jas, mer dien 'ieng 'n a
t'n binnenkwam an een spieker in 't klompekot. Iederéén, die a in den 'uze
wou, moest er langst. Om de waer'eid te zeien rook eigenlijk 'êêl de fermielje
een bitje ni Jodocus.
Noe gebeurde 't, dat den dominie op bezoek kwam. Ie fietste kalmpjes den
diek af en zette z'n fiets tegen den 'uze. Toen dee den de deure van 't
klompekot open en de stank golfde op 'm af.
Ie 'ao net mot g'aod mee êên van z'n kerkgangers over 't dopen van een kind.
Dus ie was toch a een bitje nistig. Ie stapte 't kaemertje binnen. Ze zaete net an
de thee.
Ie trok z'n 'aegelwitte mechetten een bitje omlaoge en goeng zitte. Toen lei den
z'n keurige 'andjes naest mekaore op 't geblokte taefelzeil, en zei kribbig:
'Die smerige bokkenjas, hebt u daar geen ander plekje voor? Alles riekt er
naar?'
Pau liet z'n krante zakke en zei toen: 'Och, domenie, wat zou 't? 'k 'Ebbe ik
nog nooit gin klachten g'aod. Gin mens 'eit er 'inder van. 't Is vö ieder mer een
snuufje. Nie meer dan een neuze vol'.
Den domenie zuchtte zachtjes en lei z'n 'anden in z'n schööt. Dat was eigenlijk
aolles wat 'n der an kon doe!
19
