LAAT HET DE WETE WETEN Daturaplant door P. Polderman Als oud Walchenaar, geboren in 1901, zestien mei op Vrouwenpolder, weet ik mijzelf nog goed te herinneren, dat er op een stukje bouwland van mij enkele daturaplanten groeiden, maar niet wetende dat die voor astma gebruikt wer den. Dat kwam ik pas te weten in de oorlogsjaren. Tegen mijn land woonde de familie Osté; zijn schoonvader Louw Meier woonde op Gapinge. Die had een zoon, die wegens astma niet in staat was om te werken, maar vrouw Meier had die daturaplanten zien staan en kwam naar mij toe om te vragen of ik die plan ten wou laten staan, want die kon zij dan gebruiken voor haar zoon, die daar wel veel baat bij had. Zo was ik in 1944 zoals alle boeren van Walcheren in België met de Duitser en zo waren we 's zondags in Bendegeem bij een boertje die ook veel aan astma leed en daar zag ik ook die planten staan. Omdat ik ze kende, zei ik tegen een dochter: 'Die zijn goed voor astma'. Toen zei die dochter: 'Daar moet vader mee smoren'. Als lid van de Heemkundige Kring hoop ik dat ik hiermee kan volstaan, wat de daturaplant betreft. Griffioenstraat 4, Middelburg. Wupstok De heer G. Wijkhuijs uit Meliskerke meldt ons het volgende: Ingaande op het artikel van mevrouw van Nieuwenhuyzen over de put met de wupstok het volgende: Er waren veel meer putten met wupstokken. Uit mijn directe omgeving (Meliskerke) weet ik er zo twee te noemen, n.l. op het hof Dorpzicht (de bakermat van Jan Vader) en op het Schotse hof bij Poppendamme. Dus de zeldzaamheid was toch niet zo zeldzaam. De heer I.V.A. van Aartsen uit Rotterdam schrijft ons het volgende: 'Ik ben geboren in Vlissingen in 1903 en heb tot 1927 gewoond in mijn geboor tehuis aan de Coosje Buskenstraat. 's Zomers fietsten wij om ca. 7.45 uur naar Middelburg om op het Abdijplein te luisteren naar het muziekkorps van Jan Morks, dat van 8 tot 9 uur, nog vóór de kerkdienst van half tien, gewijde muziek uitvoerde. Een fascinerend Abdijplein, vol met eeuwenoude bomen en boeren en boerinnen in Zeeuwse kledij. Tijdens de muziek was het doodstil. Er mocht namelijk niet gelopen worden. Het geheel was een plaatje waard, maar 29

Tijdschriftenbank Zeeland

de Wete | 1989 | | pagina 31