IN MEMORIAM
C.I. VAN NIEUWENHUYZEN
C.l.v.N., initialen die bijna in elke Wete zijn terug te vinden. Cornelia Isabella
van Nieuwenhuyzen. Een naam die men verbindt aan bekende Zeeuwse land
bouwersgeslachten en polders. De naam van een vrouw die met beide
verbonden en bekend was en die mede daardoor zo'n grote kennis van het heem
bezat. Afkomstig van Noord-Beveland heeft het grootste gedeelte van haar
leven zich afgespeeld op Walcheren. Maar ook haar kennis van andere delen
van Zeeland was erg groot.
Na een lange staat van dienst binnen ons bestuur werd zij benoemd als Erelid.
Dat was voor haar echter geen moment om te gaan rusten en onze vereniging op
afstand te gaan volgen. Nee, er was meer dan het bestuur, er waren ook nog een
Veldnamencommissie, een Publicatiecommissie en een Redactiecommissie en
onvermoeibaar ploegde Cor dus voort. En er waren nog zoveel andere con
tacten binnen de H.K.W. Ze had nog graag jarenlang haar krachten willen
geven, maar een slopende ziekte heeft op 16 april j.l. een eind gemaakt aan dit
talentvolle leven. Want talenten had ze en ze heeft ze goed gebruikt. Velen in ons
heem, ook buiten de HKW. hebben mogen genieten van haar voordrachten en
'vertelseltjes'. Wij zijn ook zeer gelukkig met de uitgave van een aantal daarvan
die binnen ons taalgebied van blijvende waarde zullen zijn. Haar adviezen in het
bestuur en in de werkgroepen waren vaak goed doordacht en met haar fonke
lende, donkere ogen kon ze haar standpunten krachtig verdedigen. Diezelfde
ogen hadden stralende pretlichtjes als ze speelde met haar woordenschat. Alleen
iemand met een optimale taalbeheersing was hiertoe in staat en tot het eind van
haar leven is taal en dialect een studieobject voor haar gebleven.
Als je bij haar kwam, lagen er altijd boeken en tijdschriften om haar heen en pen
en papier waren altijd bij de hand. Wie haar beter kenden wisten ook dat naast
pen en papier, een penseel, een borduurnaald en een breinaald in haar handen
werktuigen waren waar ze werkelijke kunststukken mee kon maken. Een
begaafde vrouw, die kort nadat ze wist dat ze ernstig ziek was een schitterende
omslagdoek begon te breien voor haar toekomstige eerste achterkleinkind.
Hopend dat zij wier leven ging eindigen, dit leven van een volgende generatie
nog zou mogen zien. Ze heeft die tijd nog gekregen en moedig heeft ze naar het
eind toegeleefd van een leven dat beslist niet altijd gemakkelijk is geweest. Maar
wel een rijk leven waarvan velen hebben mogen meegenieten.
Bij gelegenheid van haar crematie eindigde onze voorzitter dan ook met deze
woorden zijn toespraak:
Wij, 'haar heem(s)kinderen' (zoals ze eens spottend opmerkte) eren de nage
dachtenis van Cor van Nieuwenhuyzen en gedenken haar in ons hart.
J.L.
1
