WALCHEREN
lopen, ze waren vrij! De mensen renden de
straat op, het getto uit. Ze lachten en schreeuw
den en ze omarmden elkaar. Ze konden het
bijna niet geloven dat ze niet meer in angst
hoefden te zitten, dat ze konden gaan en staan
waar ze wilden, dat ze weer eigen baas zouden
zijn.
Toch duurde het nog wel een tijdje voordat we
terug naar Zeeland konden. Je kon niet zomaar
een kaartje kopen voor de trein, zie je'.
Maar na een avontuurlijke tocht, met een vracht
auto, een legertruck en ook nog met een speciale,
niet voor hen bedoelde trein, een tocht die een
paar dagen duurde, kwamen ze tenslotte in Mid
delburg aan. 'We hadden niks, we waren mager
en berooid, we waren in lompen gehuld. Maar
vaders vader leefde nog en bij hem trokken we
voorlopig in. We zijn toen een nieuw leven
begonnen'.
Ik gezien 'oe d'Engelse mee bomme
den Nollediek 'ebbe kappot 'emaekt.
Ik zag de Schelde brusend binnekomme.
'Oe aolles deur 'et waeter wier 'eraekt.
Ik gezien 'oe Walchre wier bedolve.
De velden en de bogerds, 'uus en 'of.
Ik gezien 'et beuke van de golve
En ök 't benauwde vluchte van de mof.
Ik gezien éên groóte waetervlakte,
Waer kort gelee nog goeien aerde was.
'Oe aolles in dien barre vloed verzakte,
Verrinneweêrd wier deur dien zilten plas.
Ik gezien 'oe onze mooie boöme
vererremden en kwienden tot den doöd
Ik zag aoldeur 'et waeter binnestroöme
En ök 'et Zeeuwse Volk in groöte nood.
Ik gezien 'oe dat ze bombardeêrden.
'Oe aolles deur de golve wier 'ekraekt.
Maer ök, Goddank, dat zen 'et waeter keerden
en 'oe z'een nieuwen diek 'ebbe gemaekt!
Ik aoltied wè gedocht dat Walchren 'et zou 'ouwe.
En as ik 'et benauwd kreeg, docht ik maer:
'Ik bluuf op God en onze spreuk vertrouwe!
Ons Luctor et Emergo bluuft tóch waer!!!'
door L. Kruidenier Lzn.
11
