SOUBURG IN ANGST
rechts. Hij zag verder helemaal niets, helemaal
niemand. Uiteindelijk pakte hij de fiets op, zette
hem in de gang, deed de deur dicht, het licht uit
en kwam weer naar boven. Ik vroeg slaperig:
'Wat was dat?. Zijn antwoord was duidelijk:
'Een fiets'. Ik reageerde ondanks mijn slaap.
'Een fiets?'. 'Ja, een fiets. Als je het niet gelooft
ga je maar kijken'.
De volgende morgen trof ik inderdaad in de
gang beneden, achter de voordeur, een schitten-
de fiets aan. Onze zonen keken er met grote
bewondering naar en vroegen zich af wat wat
voor verrassing we wellicht voor hen in petto
hadden. Maar alras bleek dat er sprake was van
een gevonden voorwerp. En zo stelden wij de
politie op de hoogte van de merkwaardige ge
beurtenis in de nacht.
's Middags werden we gebeld.
Wat was er gebeurd? Naast ons op de Kaai werd
in het verhuurde gedeelte van het huis gastvrij
heid geboden aan een Duitse familie. De zoon
daarvan, een middelbare scholier, had de moed
opgevat om met zijn spiksplinternieuwe fiets
vanuit Duitsland naar Zeeland te fietsen. De
jongen maakte zo'n tocht voor het eerst van zijn
leven. En ja hoor, van zijn mooie fiets werd al
snel over de Nederlandse grens zijn tasje met al
zijn waardevolle spulletjes gestolen. Want ja, je
moet hier op je zaakjes letten. Heel treurig dus.
Hij wist dat hij in Veere moest zijn. Op de Kaai,
maar het nummer was onbekend. Hij kwam er
uiteindelijk midden in de nacht aan.
Wij woonden op de Kaai. Daar zijn veel huis
nummers. Hij gokte op het gedeelte van de
Markt tot de Toren. Kennelijk wist hij nog wel
iets. Dat rijtje huizen nam hij één voor één,
In de zeventiger jaren van de vorige eeuw voer
een platbodem zeilboot van Veere door het
kanaal naar Vlissingen met eindbestemming het
fort Rammekens. Het kwam van Muiden en
was geladen met kruit.
Omdat het al laat werd besloot de schipper,
Lykele Faber, ingedeeld bij de Pontoniérs, de
nacht aan te leggen bij Souburg. Het was een
warme dag geweest en er brak hevig onweer los.
De bevolking van Souburg had al aan de vlag
gezien dat er een gevaarlijke lading aan boord
was en kwam nu, uit angst voor blikseminslag
en ontploffing, vragen om verder door te zeilen
en Souburg niet in gevaar te brengen.
belde aan, lang en duidelijk.
Als er helemaal niets gebeurde - in dat gedeelte
van Veere wonen niet veel mensen, of het zijn
mensen die graag diep slapen - nam hij het
volgende huis. Zo moet hij ook aan onze deur
hebben gebeld.
Er gebeurde niets, dacht hij. Het is ook heel lang
lopen naar de voordeur, zeker als je uit je slaap
gehaald wordt. Na onze voordeurbel nam hij
die van de buren, 'Het Waterschip', de depen
dance van de Campveerse Toren.
In zijn ongeduld probeerde hij, toen hij daar
gebeld had, of de voordeur openstond. En dat
was zo. Hij liep daar naar binnen en heeft in het
donker op de tast geprobeerd of hij daar soms
zijn ouders kon vinden. In die tussentijd kwam
mijn man bij de voordeur, zag niemand, vond
de fiets, zette hem veilig binnen en ging weer
naar bed. Toen dejongen ook naast ons in'Het
Waterschip' zijn ouders niet had gevonden
kwam hij de straat op. Dat moment moet ver
schrikkelijk geweest zijn. Hij miste toen niet
alleen zijn spulletjes, maar ook nog zijn fiets. En
zijn ouders. Hoe lang die droefenis geduurd
heeft, weet ik niet. Hij is uiteindelijk door zijn
ouders binnengelaten. Die zullen wel wat on
rustig geslapen hebben en uit het raam hebben
gekeken.
En de volgende dag bleek dat de fiets keurig
binnengestald was geweest, bij de buren.
Gastvrij land, Zeeland!
W. van Montfrans-Hartman,
Katwijk, 20-2-1991. Burgemeester van Veere
1-6-1982 tot 1-16-1989.
Toevallig was de schipper een stijfkoppige Fries
die zei: 'Ik ben niet bang, maar als jullie zo bang
zijn, sleep me gerust verder'.
Zo gebeurde het. Er werd een sleeplijn uitge
gooid en enige mannen sleepten, langs het jaag
pad, de boot tot op een veilige afstand van
Souburg.
Dit is het verhaal, dat mijn grootvader, Lykele
Faber, ons tijdens een zwaar onweer in 1935
vertelde, toen hij 91 jaar oud was.
Er zijn nu nog twee van deze stalen schepen
(ongeveer het model van een grote botter) in
gebruik voor rekreatie.
Catharina Wortman-Faber
5
