mééster de vellewachter toe. Staet di nie as een zoutzak. Gaet der achteran! Toe, schiet op! Mè de vellewachter 'ao nie vee 'aest. 't Wezen, wat 't dan ook zien moch, was allank en brééd den 'oek om nï de Stêê- nepad. Een boze géést was 't, riep Ka Vuulbroek uut 't Slopje, wat ik je zeie. Laet ni je eige omzie, spotte 'Eine Louws. 't Was een gewo ne vent. Zövee 'eb ik wè gezie, a kon 'k 'm nie tuusbrienge. Mè di was gin mens die 't naeste wist, en 't wier een ge sekker* en een geschellebek* zonder einde. De burgemêêster wier 't 'ardgrondig beu. '1e verlangde ni z'n waerm bed, en wou is rustig nae gaen dienke, wat vor z'n eige de gevolgen zoue kunne weze, van deze nachtelike ge- schiedenisse. '1e stapte op d'oge stoepe van de pastorie en stak z'n 'and op. Mensen! begon 'n, as je noe is even julder monden wille 'ouwe. Dan kan 'k een woord spreke. Ikke, as bur gemêêster en 'ööfd van de gemeinte, raoie 'n elk en 'n iegelik* an, kalm nir uus en ni bed te gaen. Een ieder ni 't ziene. Onder 't volk ontstond een 'artelik gelach, 'k Docht er net over om mee j oe mee te gaen zei Jaop Melis, den aerebeier* van 'Kwiste- geld' tegen Jans van de bokkeboer, een knap wuuf van dertig jaer. Wat 'n praot, dat zou der nog bie moete komme, dat jie bie mien in de bèstee kroop. Op zukke gemêêne praot geefikginaesem, gaf ze vinnig ten antwoord Doe je 't nie, melieven? spotlachte Jaop, neem me nie kwaelik 'oor. Even goeie vrien den. Mè 't slot van 't liedje was, dat tien minuten laeter aolles van 't durp verdwene was. Noe jae, aolles! Di bleef er één over: de velle wachter. Die stoeng z'n eige op te freten van ergernisse bie de gefosseerde deure. De burgemêêster 'ao bie 't weggaen gezeid: Jie bluuft 'ier 't verdere van de nacht de wacht 'ouwe 'oor. Bie 't opkommen van de zunne ka je inrukke. Nie éérder, 'oor je 't? 't Is t'open vö je dat 't toet je beternisse kan die- ne*.En da je za lere, in den vervolge wat verzichtiger meet d'eigedommen van de ge meinte om te gaen. Toet je dienst burgemêêster, 'ao den ge bromd. Mè innerlik verwenste de vellewach ter 'm ni de alderdiepste afgrond van d'elle Di bleef 't bie. 't Eêle geval gieng uut as een opgebrande vetkaese. De vellewachter 'ao stilletjes z'n mond g'ou- we. Niks tegen de burgemêêster losgelaete, over 't an'ouwen en onder de toren stoppe van z'n arrestant. '1e begreep 'êêl goed, dat 'n anders van z'n baos nog wè vö vuuf cent zou gekrege As 'n 't gewete 'ao, 'ao den vast gezeid: Dus jie 'eit die sleuter vannacht nog in je klavie ren* g'aod. En wi bei je'r dan mee belonde* stommen ezel da je bin? Toe! geeft is ant woord. Staet di nie zö wezelöös te kieken! Alia voruit! ver klaer je naeder. En dan zou de burgemêêster vast en zeker gezeid 'ebbe: 't Is wat te zeien, as je as bur gemêêster wezende, mee zukke onderge schikte opgescheept zit. Toen de vellewachter 's ochens mee negene, om z'n orders vö dien dag ni 't 'of van de bietebauw* goeng, was 't boven verwachtien- ge goed afgelopeOch j aenatuurlik mee een grauw en een snauw. En dat 't in den vervolge nie mi plaese diende t'ebben, daer anders de gevolgen nie t'overzien zouwe weze. De vellewachter was a dolblie dat 'n der zö goedkoop afkwam. Mè de verlore sleuter bleef kwiet en is nooit mi terechte gekomme. Gabe 'iew z'n eige ook koest, en paste wè op z'n mond nie vöbie te praoten. '1e was ter wonderwel afgekomme, vertelde'n z'n eige giechelend. Een uurtje onder de toren, mè dat moogde gin naem 'ebbe. 't Was toen sneeg* bekeke van 'm, da's waer. Z'n 'emde over z'n bovengoed en z'n wezen* in z'n neusdoek*, nimè Gin mens'aod'n 'erkend en achterangezete 'aodde ze'm ook nie. De vellewachter, die sloeber*, zou ook wè wieselik z'n toenge in bedwang 'ouwe. De vrêêze dat meneer de Commissaris van de Konienk uut d'abdie, der ook nog een 'artelik woordje over zou spreke, wier geluk kig nie bewaer'eid. Burgemêêster Jöös zat nog wè een paer daegen in de stienkers*mè 'ie 'oorde niks, en een bericht om ni d'abdie te kommen, bleef ook achterwege. Zö liep 't 'êêle geval vö de voornaemste per sonen, die der een rolle in gespeeld 'aodde, nog beter af, as dat ze mee meugelik'eid kun- 8

Tijdschriftenbank Zeeland

de Wete | 1992 | | pagina 10