procesverbaolen opmaeke tegen zuuptêê-
len*!
Gabe wier allensjes* wat 'elderder in z'n bol
le. De bittertjes, die d'n ingenome 'ao, be-
gonne zachtjesan uutgewerkt te raeke. 'Ie
zag noe ook, dat 'n Griete van Riest mee
krenten* nie vast 'ao, mè een dooie lantae-
renpaele. Toen 'n de sampetter* begon te
herkennen, spoog 'n een gróte rochel vlak
vö de vellewachter* z'n voeten. Joe, smeri-
gen 'ond! 'Ei jie gin verstand, snauwde de
vellewachter 'm toe. Wat vö de waereld, is't
mien spuugsel of 't joe? Mag 't nie? Zet dan
mer is een horretje "Verbööje te spugen".
En betaele, of nï 't kot, zei jie? Sodemekro-
kus vent, ik dienke 'r nie over. 'k Gaen ik ni
m'n bed, zei Gabe. Zeker gae jie slaope, mè
dan wè onder de toren, m'n vrind. Mer Gabe
voelde 'r niks vö de nacht deur te briengen
onder de toren. Wi je ienkel mè gezelschap
'eit van d'ouwe gemeintebrandspuit, die z'n
beste jaeren g'aod 'ao. 'k Bin ik wè wiesder,
zei Gabe, Griete van Riest mee krenten re
kent op m'n komste, en 'k wil ik 't meise nie
teleurstelle.
De vellewachter grinsde* en nam een gróte
prumetebak uut z'n staele tebaksdööze. Lieg
nie, zeid'n, die slööre* leit allank a op êên
ore in 't opkaemertje* van 't 'of Valkenburg.
Ze verwacht joe net zö min as den 'ingst van
Liza Koppejan. Voruut, gin praotjes, zei de
vellewachter. Gabe kon vloeke, tiere en te-
werke gae 't 'ielp 'n aollegaere gin steek. Drie
menuten laeter wier 'n belange nie zachtjes
in 't gat onder de toren gesmete. '1e viel tus
sen een 'oop zeildoeke brandimmers* en
waeterslangen. Gabe was zö zachtjesan 'êê-
lemaele ontnuchterd. '1e luusterde andachtig
wat vö geluud of 'n 'oorde. Eêst docht 'n an
spoken, 'eksen en 'else toverderie. Mè 'ie 'ao
a gauw deu, dat 't geluud van de klokke uut
de toren kwam. Gabe 'aelde een döösje
zwammen* uut een zak van z'n pilowbuis*,
en schraepte een lucifer an. In de gauwte nam
'n d'omgevienge op. Buten de spuit was 't er
nie vee meer te zien, as wat immers, slangen
en 't touwe om de klokke mee te luun. Vö
de rest nie vee meer as 'n massa koppespin-
netten, die zö oud waere as de toren zelf.
Gabe schudde z'n 'ööd. Nêê, 'ier was nie uut
te kommen. '1e verwenste de vellewachter
toet in 't alderdiepste van den diepsten af
grond. Mè ondanks z'n suffe kop, begreep
'n toch ook wè, dat 'n daer ook nie vee verder
mee zou komme. Die vent zou noe wè achter
z'n Vina leie, 't verkebêêst meet d'r wauwel-
bek. Affijn, 'ie zou laeter nog wè is mee dien
sampetter afrekene, de schobber*.
Toen zette 'n z'n eige op de tree van de spuite
en gieng an 't dienken. Meet z'n aeremen op
z'n knieën en z'n kinne in z'n 'anden, liet 'n
z'n 'essens* werke. Inêêns rolde 'n van schrik
naebie* van de tree. Eêst 'oorde 'n geraetel
en gerommel di den gin 'oogte van kon krie-
ge. Toen dee d'ouwe klokke z'n plicht en
twaolf dreunende slaegen kloenke deu d'ule-
gaeten over 't slaopende durp. Opnieuw
spande Gabe z'n eige in om te dienken
Midden in de nacht vloog Jijs* 't wuuf van
Geert in de bèstee overende. Ze schudde
Geert 'eftig an z'n aerm en riep ontsteld: Ze
luuje de klokke ventl'Oor je dat noe nie?
Elèlèlle*, wat zou der noe gebeure. Der is
vast en zeker ergens brand of de zêê is in 't
land. Of meugelik nog iets ergers. 't Is toch
tenden uut* 'oor. Vent, 'oor jie me nie,
Geert?
Mè Geert was den makkeliksten nie en om
de waer'eid te zeien, 'ie 'ao een mummeur*
as een bos brandnetels. Wat begin jie? Je
gaet te werk as een driejaer*, jie. Groten
onverstand! Slaopt en laet een ander mee rus
te. Jie bin
Mè toen 'oorde 'n de klokke toch ook. Wat
is ter gaende? Ze luun de klokke toch nie?
Jae, warachtig! Wat 'eit dat te beteikenen?
M'n 'eden. Dat 'è'k joe noe a een paer keer
gevroge, zei Jijs. Mè jie slaopt mè overaol
deur'ene en den 'emel weet of 'êêl de waereld
nie vergaet en an z'n eindetje gekomme is!
Jie praot nï 't verstand da j'eit, zei Geert.
Langt* m'n kousen mè is van de stoel, dan
klêên 'k m'n eige an en za is gae kieke, wat
er om gaet.
Jijs was a 'alf angeklêêd en ze 'ao d'angelam-
pe angestoke. Ze keek op d'ouwe kasklok-
ke*, kwart vor êên, murpelde* ze. Een on-
meugeliken tied, a je 't mien vraegt. D'ouwe
ziele* zei in der leven aoltied, 'tussen twaolve
en êên, is de duvel op de bêên.' Hu, ze rilde
bie die gedachte. Geert, 'k 'eb ik 't er niks
op 'oor. 't Is de tied vö de spoken en boze
géésten, as je dat mè weet. Jie bin nie wies
en komt nog is in 't simpeluus* jie, beet Geert
'r toeJaedat wete mejie gelooft nieversten
6