procesverbaolen opmaeke tegen zuuptêê- len*! Gabe wier allensjes* wat 'elderder in z'n bol le. De bittertjes, die d'n ingenome 'ao, be- gonne zachtjesan uutgewerkt te raeke. 'Ie zag noe ook, dat 'n Griete van Riest mee krenten* nie vast 'ao, mè een dooie lantae- renpaele. Toen 'n de sampetter* begon te herkennen, spoog 'n een gróte rochel vlak vö de vellewachter* z'n voeten. Joe, smeri- gen 'ond! 'Ei jie gin verstand, snauwde de vellewachter 'm toe. Wat vö de waereld, is't mien spuugsel of 't joe? Mag 't nie? Zet dan mer is een horretje "Verbööje te spugen". En betaele, of nï 't kot, zei jie? Sodemekro- kus vent, ik dienke 'r nie over. 'k Gaen ik ni m'n bed, zei Gabe. Zeker gae jie slaope, mè dan wè onder de toren, m'n vrind. Mer Gabe voelde 'r niks vö de nacht deur te briengen onder de toren. Wi je ienkel mè gezelschap 'eit van d'ouwe gemeintebrandspuit, die z'n beste jaeren g'aod 'ao. 'k Bin ik wè wiesder, zei Gabe, Griete van Riest mee krenten re kent op m'n komste, en 'k wil ik 't meise nie teleurstelle. De vellewachter grinsde* en nam een gróte prumetebak uut z'n staele tebaksdööze. Lieg nie, zeid'n, die slööre* leit allank a op êên ore in 't opkaemertje* van 't 'of Valkenburg. Ze verwacht joe net zö min as den 'ingst van Liza Koppejan. Voruut, gin praotjes, zei de vellewachter. Gabe kon vloeke, tiere en te- werke gae 't 'ielp 'n aollegaere gin steek. Drie menuten laeter wier 'n belange nie zachtjes in 't gat onder de toren gesmete. '1e viel tus sen een 'oop zeildoeke brandimmers* en waeterslangen. Gabe was zö zachtjesan 'êê- lemaele ontnuchterd. '1e luusterde andachtig wat vö geluud of 'n 'oorde. Eêst docht 'n an spoken, 'eksen en 'else toverderie. Mè 'ie 'ao a gauw deu, dat 't geluud van de klokke uut de toren kwam. Gabe 'aelde een döösje zwammen* uut een zak van z'n pilowbuis*, en schraepte een lucifer an. In de gauwte nam 'n d'omgevienge op. Buten de spuit was 't er nie vee meer te zien, as wat immers, slangen en 't touwe om de klokke mee te luun. Vö de rest nie vee meer as 'n massa koppespin- netten, die zö oud waere as de toren zelf. Gabe schudde z'n 'ööd. Nêê, 'ier was nie uut te kommen. '1e verwenste de vellewachter toet in 't alderdiepste van den diepsten af grond. Mè ondanks z'n suffe kop, begreep 'n toch ook wè, dat 'n daer ook nie vee verder mee zou komme. Die vent zou noe wè achter z'n Vina leie, 't verkebêêst meet d'r wauwel- bek. Affijn, 'ie zou laeter nog wè is mee dien sampetter afrekene, de schobber*. Toen zette 'n z'n eige op de tree van de spuite en gieng an 't dienken. Meet z'n aeremen op z'n knieën en z'n kinne in z'n 'anden, liet 'n z'n 'essens* werke. Inêêns rolde 'n van schrik naebie* van de tree. Eêst 'oorde 'n geraetel en gerommel di den gin 'oogte van kon krie- ge. Toen dee d'ouwe klokke z'n plicht en twaolf dreunende slaegen kloenke deu d'ule- gaeten over 't slaopende durp. Opnieuw spande Gabe z'n eige in om te dienken Midden in de nacht vloog Jijs* 't wuuf van Geert in de bèstee overende. Ze schudde Geert 'eftig an z'n aerm en riep ontsteld: Ze luuje de klokke ventl'Oor je dat noe nie? Elèlèlle*, wat zou der noe gebeure. Der is vast en zeker ergens brand of de zêê is in 't land. Of meugelik nog iets ergers. 't Is toch tenden uut* 'oor. Vent, 'oor jie me nie, Geert? Mè Geert was den makkeliksten nie en om de waer'eid te zeien, 'ie 'ao een mummeur* as een bos brandnetels. Wat begin jie? Je gaet te werk as een driejaer*, jie. Groten onverstand! Slaopt en laet een ander mee rus te. Jie bin Mè toen 'oorde 'n de klokke toch ook. Wat is ter gaende? Ze luun de klokke toch nie? Jae, warachtig! Wat 'eit dat te beteikenen? M'n 'eden. Dat 'è'k joe noe a een paer keer gevroge, zei Jijs. Mè jie slaopt mè overaol deur'ene en den 'emel weet of 'êêl de waereld nie vergaet en an z'n eindetje gekomme is! Jie praot nï 't verstand da j'eit, zei Geert. Langt* m'n kousen mè is van de stoel, dan klêên 'k m'n eige an en za is gae kieke, wat er om gaet. Jijs was a 'alf angeklêêd en ze 'ao d'angelam- pe angestoke. Ze keek op d'ouwe kasklok- ke*, kwart vor êên, murpelde* ze. Een on- meugeliken tied, a je 't mien vraegt. D'ouwe ziele* zei in der leven aoltied, 'tussen twaolve en êên, is de duvel op de bêên.' Hu, ze rilde bie die gedachte. Geert, 'k 'eb ik 't er niks op 'oor. 't Is de tied vö de spoken en boze géésten, as je dat mè weet. Jie bin nie wies en komt nog is in 't simpeluus* jie, beet Geert 'r toeJaedat wete mejie gelooft nieversten 6

Tijdschriftenbank Zeeland

de Wete | 1992 | | pagina 8