en nergesten an*. Mè dï za ook nog wè is
bezoekienge over gedaen ore 'oor, ont'ou dat
mè van mien, m'n ventje.
Ze was a een bitje van d'êêste schrik bekom-
me, en sloeg wir op der gewone maniere an
't erregeweren*. Mè Geert dee net of 'n 't
nie 'oorde. 'Ie trok z'n eskimo-rok* an, en
snokte de gankdeure open.
Bluuf je nie te lank weg, Geert? Vroeg ze
ongerust. De gedachte, da ze allêêne zou blu-
ve in 't gróte ouwerwesse uus, brocht 't 'oen-
dervleis op der aermen.
Nêê, grolde* Geert, vó m'n plezier gaen ik
nie in d'ieskillege nachtlucht lope. Ze 'oorde
'm in de gank z'n klompen ansteke. De voor
deure sloeg mee 'n 'arde slag dicht, 't Kloefen
van de klompen op de keien stierf langsaem
weg.
Temet* vernam ze 'n geloop en gedraef zöas
ze nog 'êêl der leven 's nachts op 't durp nie
g'oren 'ao. Di liep een kouwe rillienge langst
der rik. Net of er 'n immer ieskoud stêênpit-
waeter* tussen der beuk en der rik uutgegote
wier. Nêê, ze kon 't nie allêêne in uus uut'ou-
we, onmeugentlik.
'Aestig sloeg ze der daegse schorte om en
der 's achtemiddagsen* omslagdoek. Soeg!
't was mieters koud, Geert 'ao gliek, ze voel
de 't noe ook. In der alterasie* greep ze der
ouwe schouwmantel* van den 'aek an de deu-
re. 't Ouwe dienk, 'ao der moeder in der le
ven nog gedroge. Wat gaf 't! 't was ommes*
toch nacht. En wie weet wat of ze nog te
wachten stoenge, as ze nie bewaerd wiere
deu de gunste van boven.
Ze vergat de lampe uut te draoien, mè was
toch zó verstandig de voordeure op slot te
doen.
't Eêste wat ze buten zag, was buurman meet
z'n 'oge rik, die krom was van 't sloven. Buur
man, die smid was, 'ao een ouwerwesse lan-
taeren in z'n 'and. 't Dienk gaf een schaemel
bitje licht. In der zenuwachtig'eid greep Jijs
de smid bie z'n aerm en vroeg: Lieven 'emel
buurman! Weet jie wat er op doet? De smid
brocht de lantaeren in de richtienge van Jijs
der gezicht.
O, bin jie 't! M'n lieve ziele, 'k weet ik ook
nie wat er gaende is. Daerom gaen ik is kieke,
wan ik wil der graog 't miene van 'ebbe. Jae,
ik ook, was 't antwoord van Jijs, die be'alve
nieuwschierig ook vee bange was. In gedach
te docht ze wï an de woorden van d'ouwe
ziele: 'Tussen twaolve en êên, is de duvel op
de bêên'.'k Lope zoverre mee je mee buur
man, as je 't goed vind. Mien best, buurvrou-
we, zei de smid.
Bie de toren was 't een gedoente* van jewel
ste. 't Leek wè een bieëkurve. Jijs der neef
Gillis, die bie de brandweer was, liep ginsen-
deweer* mee een stallantaeren. Ook an Gil
lis vroeg Ji j swat of er gaende wasDe j oenge
vent 'aelde z'n schouwers op. 'k Weet 't net
zó min as jie, moei* Jijs. Nae vee vraegen an
den êên en den aóren, kwam ze eindelik te
weten, dat 'Ugense, den aoren smid van 't
durp, bezig was de deure van 't spuitekot on
der de toren open te breken. De vellewach-
ter, die de sleuter in bewaerienge 'ao, be
weerde dat 'n die kwiet was. '1e zwoer bie
'oge en bie laoge, dat 'n om 't leven nie wist
waerof 't beroerde dienk belonde* was.
Jóós Francke, de boereburgemêêster, was
woest. "Ie stieng te trillebêênen van
kwaed'eid. De vent kon nie duvelser ore, as
dat 'n ontiedig uut bed g'aele wier. Z'n 'of
lag een jent ende* van 't durp af.
'1e keek de vellewachter an of 'n de vent op
wilde frete. En begon te briesen: De sleuter
kwiet? En van de gemeinte nogwè! Zó, zó,
zó, en kü jie di niks an doe! Net, mè as jie
dienkt da je der zó van afkomt, dan 'ei j't
mis. Dat muusje kriegt nog een staeretje, m'n
goeie man. Morge spreke me mekaore nae-
der 'oor! '1e liet de benauwde vellewachter
stae en liep deur ni de toren.
Wat zou meneer de Commissaris van de Ko-
nienk 'ier van dienke, as 'n dit morrege in
d'abdie te weten komt? En op wien z'n kop
zou de schuld neerkomme? Op de mienen
natuurlik. Te 'oorde de Commissaris a zeie:
Wat een beestenboel is het in jouw gemeen
te! Jij bent toch het hoofd? Dus jij bent hier
verantwoordelijk voor! Een mooi voruut-
zicht, da's waer.
De smid 'ao intussen de deure van 't spuite
kot gefosseerd.
Toen 'n de deure open dee, vloog 'n ver
schrikt achteruut en een paer wuven
schrêêuwden 't uut van angst en stoven van
bangig'eid achter een kooi* venters.
Een witte gedaente, mee een bedekt gezicht
en 't 'óód* geboge, scheerde raekeliengs
langst de smid en de burgemêêster.
Pakt 'n bie z'n flikker! schrêêuwde de burge-
7
