staat Sandijck.
Ook op een zo te zien héél oude gevelsteen in
één van de woningen vooraan in Zanddijk staat
Sandic, ook met één d dus.
Hierdoor zou ook het verhaal dat de naam
afgeleid is van een dijk van zand (Zand-dijk) die
daar gelegen zou hebben, op losse schroeven
komen te staan. Het lijkt mij ook erg onlogisch
daar men vroeger, althans bij mijn weten,
uitsluitend dijken van klei maakte. Hele vette,
uit de Biesbosch of daaromtrent.
En als er ooit een soort dijk van zand gelegen
zou hebben, zal die de naam van duintjes of
duuntjes gehad hebben, zoals de duuntjes bij
Fort de Ruijter te Vlissingen.
J. Kaljouw
U heeft vroeger allemaal het schitterende lied
geleerd:
"Waar de blanke top der duinen.
Schittert in de zonnegloed
En u kent zeker de laatste regel nog wel:
,,'k Heb u lief, mijn Neeheederland"
Nu leerden wij op de Oranjeschool wel meer
onbegrijpelijke liederen, zoals "Oh rijke bron
van Scheveningen" en "Gods enkellicht".
Op heldere winteravonden keek ik vaak naar de
sterrenhemel, maar het enkellicht heb ik nooit
mogen aanschouwen. Trouwens ik heb ook
nooit een blanke top der duinen in de zonne
gloed zien schitteren.
Was dat allemaal alleen maar rijke fantasie?
Bij een beschrijving van de landing van de Britse
troepen op het Breezand in 1809 wordt verteld
dat de soldaten eerst dachten dat ze door een
stomme navigatiefout in de Sahara terecht
waren gekomen. Pas toen ze met hun zware
bepakking door de zandduinen hadden ge
zwoegd zagen ze het zomerse Walcherse para
dijs voor zich liggen.
En op de kaart van het duingebied in het
noorden van Walcheren vinden we nog steeds
de namen Kaalkop, de Witte Duinen, de Blin-
kert en de Papieren Zolder. Dat moet dus
allemaal stuifzand zijn geweest.
De laatste naam vraagt enige uitleg. Als het
regent vormt zich een laagje met zand, net een
natte krant, en als dat opdroogt wordt het een
hard korstje. Bij het lopen breekt dat en zak je
weg in het sukerzand, vandaar Papieren Zolder.
Maar het boekje "Zeeuwsche Mijmeringen"
van P.H. Ritter Jr. uit 1919 neemt alle twijfel
weg. Het spreekt over de sneeuwbergen van
Valkenisse met hun vreemde lichtglans. En over
witte duinen, die met hun zachte kameelruggen
tegen de hemel liggen aangeleund.
Ja, onze steden en dorpen zijn wel erg veran
derd en ook het prachtige Walcherse hegge-
landschap is na 1944 definitief verdwenen, maar
ik vond onze duinen nog zo mooi en ongeschon
den. Die illusie heb ik nu verloren. Onze ouders
hebben dus nog werkelijk de blanke top der
duinen gezien en ik ben warempel een beetje
jaloers.
'k Heb u lief, mijn Nederland, maar Walcheren
kan toch ook nog wel.
Er is haast geen plek
op Walcheren, waar
ge zijn witte duinen
niet ziet,zijn duinen,
die achter zijn groene
lommers en groene heggen oprijzen als
een sneeuwgebergte. Dit zij n geen duinen
zooals ge ze uit Holland kent.
30
