DE OMGESLAGEN BOOT
IN "HET GAP' BIJ WESTKAPELLE 29 NOVEMBER 1944
Westkapelle. Wat niet verwoest was, stond in het water.
Op de achtergrond de vuurtoren en de enige over
gebleven molen "De Noorman". De twee andere molens
werden tijdens het bombardement op 3 oktober 1944
verwoest. Van de 47 in de molen "De Roos" gevluchte
burgers, kwamen er slechts 3 levend uit, één der
grootste tragedies in Zeeland uit de oorlogsjaren.
Foto: koilektie J.C. van Winkelen, Serooskerke.
Na het bombardement op Westkapelle zijn wij,
familie Dominicus, via Aagtekerke en Domburg,
waar we ook weer weggebombardeerd werden,
op 26 oktober 1944 gaan wonen in Pension
Francke te Zoutelande (thans hotel De Distel).
Op woensdag 29 november, Dankdag, maakten
mijn broer Adrie en ik een strandwandeling
naar Westkapelle; het was prachtig weer.
Bij het gat in de dijk aangekomen, ging net het
bootje van de O.D. (Orde Dienst) naar West
kapelle, waar wij mee mochten oversteken. Dit
was een Engels roeibootje, dat ze over trokken
aan een lijn, die over het gat gespannen was.
Na onder andere de plaats bezocht te hebben
waar ons huis en bakkerij hadden gestaan er
was niets meer te zien dan één groot gatliepen
wij weer terug om met hetzelfde bootje weer
overgezet te worden.
De vloed was inmiddels veranderd in eb en het
water stroomde met kracht terug vanuit de
kreek naar de zee, dus zo in de maling.
Er waren ongeveer 15 passagiers, wat eigenlijk
teveel was, maar vanwege het getij was het de
laatste overtocht die gemaakt kon worden en
iedereen wilde graag naar huis terug.
Er kon ook niet langs de lijn worden getrokken;
het water was te hoog, zodat de lijn onder water
was komen te staan.
Iedereen moest staan in de boot en alle mannen
moesten roeien. We gingen varen tussen de
kreek en de overgespannen lijn, een behoorlijk
stuk water.
Ook ik stond aan de riemen, 15 jaar jong,
uiteraard voorovergebogen om te roeien.
Ongeveer halverwege werd een vrouw bang en
stapte. De stuurman, P. de Pagter, riep nog:
"Iedereen blijven staan", maar het was al te laat.
De vrouw greep mij bij mijn schouder; ik
verloor hierdoor mijn evenwicht en viel achter
over op de rand van de boot. Toen ik zo lag, zag
ik alles over mij heen komen.
De boot sloeg om; hierdoor werd ik naar
beneden gedrukt en kwam pas achter de lijn
weer boven water.
De meesten hadden kans gezien de lijn, die van
de ene kant naar de andere kant liep, te pakken
en hingen hier, afwachtend, aan.
Mijn broer Adrie zat boven op de omgekeerde
boot. Toen de boot dicht langs de kant kwam,
kon hij er af springen en is uit het water gehaald.
Zelf probeerde ik met Coba van Sluys en Pietje
Janse, twee meisjes in klederdracht, schuin
tegen de stroom in naar de kant toe te zwemmen;
onbegonnen werk.
Na lang worstelen (de precieze tijd weet ik niet
meer), kwamen we alle drie in een grote draaikolk
terecht. De twee meisjes middenin werden als
een tol naar beneden gezogen, waarbij de
mutsen van hun hoofden schoten.
Ik zat meer aan de buitenkant van de draaikolk
en werd richting land geslingerd.
Toen ik zo moe was, dat ik het op wilde geven,
voelde ik ineens bodem onder mijn voeten en
stond bij de oude dijk tot over mijn middel in
het water. Na lang worstelen tegenin de stroom
kon ik lopend aan land komen.
Een wonder Gods had mij gered en niet mijn
eigen kracht; dat voelde ik goed.
De mensen aan de lijn hadden ook een harde
strijd, omdat door het gewicht ook zij onder
water werden getrokken.
Een kind dat zijn vader vasthield kon dit, door
een rugzak op zijn rug, niet volhouden en pas
toen hij had losgelaten kregen de anderen weer
wat meer lucht.
De O.D.-er Waterman is terug gezwommen om
de lijn bij Westkapelle door te snijden, waarna
de O.D.-ers aan de Zoutelandse kant via de lijn
de mensen uit het water konden trekken.
Groot was de verslagenheid, toen na hergroe-
26
