3
schoot ligt. Het zijn soms heel zware
bevallingen, en dat vier keer per jaar.
Als redactie ben je altijd weer heel blij als
het werk achter de rug is. Maar je weet dat
enkele weken later de voorbereidingen
voor het volgende nummer al weer begin
nen. Ik ben altijd erg benieuwd geweest
naar de geesteskinderen van onze lezers.
Want het is wel zo dat het overgrote deel
van de kopij uit de schoot van onze lezers
kring voortkomt. Heemkinderen zijn een
vruchtbaar volk. Soms is de portefeuille zo
goed gevuld dat het zorgen baart. Waar
komt dat nog voor? Scribenten teleurstel
len is niet leuk. Iemand die met veel ple
zier aan een verhaal heeft gewerkt en daar
ook heel wat tijd insteekt, wil dat graag zo
snel mogelijk in De Wete geplaatst zien.
Soms sturen erg produktieve leden zelfs
twee verhalen tegelijk in. Voor een redac
tie ideaal, maar je moet dan wel keuzes
maken.
Bij het samenstellen van een Wete zoek je
naar een zekere eenheid in de artikelen
die je wilt plaatsen, maar je zoekt ook voor
elck wat wils. Daarom komt niet elk ver
haal direct voor plaatsing in aanmerking.
Gelukkig heb ik altijd ervaren dat dat wei
nig problemen oplevert. Veel moeilijker is
het beoordelen van het ingezondene. leder
heeft zijn eigen schrijfstijl. De een heeft nu
eenmaal een vlottere pen dan de ander.
Bovendien heeft ieder zijn eigen achter
grond en opleiding. Als redactie hebben
we daar bij de beoordeling van de artike
len altijd rekening mee gehouden, leder
moet de mogelijkheid hebben om zijn ver
haal te doen. Het niet plaatsen van een
verhaal doet zeer, zowel bij de inzender
als bij de redactie. Het zijn juist die verha
len waar het meest over gesproken wordt
op de redactievergaderingen. Je moet
oppassen dat je met het badwater het kind
niet weggooit. Gelukkig komt het maar
weinig voor, maar het blijft je wel bij. Soms
kom ik in Middelburg iemand tegen van
wie ooit een verhaal niet is geplaatst en
dan krijg ik toch weer een vervelend ge
voel. Je bent niet schuldig, je neemt samen
zo'n beslissing. Maar het blijft vervelend.
Bij het samenstellen van een Wete zijn we
natuurlijk altijd gebonden geweest aan het
formaat. De ene keer een uitgave van zes
tien bladzijden en de volgende keer een
van zesendertig is ongewenst. We hebben
altijd gezocht naar een gezond, mooi kind
met een gemiddeld gewicht. Maar wat is
gezond? Er mankeert altijd wel wat aan.
Typografisch en fototechnisch blijft er altijd
wat op aan te merken. Ook kun je het
nooit iedereen naar de zin maken. Elk lid
van onze Kring heeft zijn eigen hobby's en
interesses, ook op heemkundig gebied.
Het is dan ook vanzelfsprekend dat over
ieder artikel anders geoordeeld zal wor
den. Soms hoor je van iemand dat een
bepaald verhaal wel weggelaten had kun
nen worden, terwijl een ander dat verhaal
nou juist de topper van die Wete vond. In
de redactie heb ik datzelfde ook wel erva
ren. Ook daar heeft ieder zijn eigen
belangstelling en een artikel wordt deels
daarop beoordeeld.
Toch heb ik nooit gemerkt dat bij de eind
beoordeling dat gegeven een rol speelde.
Het is juist zo fijn geweest dat ieder redac
tielid vanuit eigen beleving zijn oordeel
over de kopij heeft gegeven.
Op dat punt is er in de loop van de jaren
heel wat veranderd. Mijn eerste redactie
periode is geweest in de jaren dat het
dagelijks bestuur tevens de redactie vorm
de. De kopij kwam bij mij als secretaris
binnen, maar ook bij mijn rechter- en lin-
