den trokken zich terug en de familie besprak in besloten kring de nalatenschap. De rouwtijd De blinden bleven nog tot zo'n zes weken na de begrafenis gesloten. Na die tijd her innerde alleen de rouwdracht van de naas te familieleden nog aan het sterfgeval. De Rouwklokken, hangend aan de ijzers van de kap. Uit: J. de Bree, 'Kostuum en sie raad in Zeeland' Onder: Walcherse boer met een rouwkroontje op z'n pet (coll. P.J. Minderhoud). mannen droegen 's zondags een rouwboe- zeroen. Door de week droegen ze een kroontje op de pet, een stukje stof in de vorm van een roosje. Voor een overleden man zat dat kroontje rechts, voor een vrouw links. Burgermensen droegen een zwart lapje in de vorm van een ruit op hun arm ('n zouten druup). Op de meeste dorpen duurde de rouw- periode voor een naast familielid als een kind twee jaar. Al die tijd liep de moeder in zware rouwdracht. Soms bleef ze er haar hele leven in lopen. Voor overleden ver wanten in de tweede of derde graad duur de de rouwperiode aanmerkelijk korter. Zware rouwdracht bestond uit volledig zwarte kleding. Voor iets minder naaste familie ging men in zogenaamde halve rouw, wat wil zeggen dat de kleding iets versierd was. Op sommige dorpen hoor den daar 's zondags aan de krullen de zogenaamde rouwklokken bij. Op West- kapelle zijn die overigens rond 1978 voor het laatst gedragen. Op een aantal dorpen kende men daar naast nog de grööse of lichte rouwe: een minimum aan zwart, gewone strikken (dus geen rouwklokken), maar een tikje som berder dan daagse dracht. Anno 1997 Schilderijen (en soms ook spiegels) wor den in het sterf'uus bij hoge uitzondering nog wel eens verwijderd. Ook fleurige boe ketten bloemen en opzichtige planten en dergelijke moeten nogal eens wijken. Ook schijnen radio en tv soms uit de woonka mer te moeten verdwijnen. Een en ander gebeurt om de woonkamer er wat 'minder feestelijk' uit te laten zien. Het verwijderen van opschik, in de rigou reuze vorm zoals die eerder werd beschre ven, komt op de meeste dorpen al sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer voor. Er wordt op sommige dorpen door oude ren nog wel gesloten. Op Arnemuiden is

Tijdschriftenbank Zeeland

de Wete | 1997 | | pagina 32