den trokken zich terug en de familie
besprak in besloten kring de nalatenschap.
De rouwtijd
De blinden bleven nog tot zo'n zes weken
na de begrafenis gesloten. Na die tijd her
innerde alleen de rouwdracht van de naas
te familieleden nog aan het sterfgeval. De
Rouwklokken,
hangend aan de
ijzers van de kap.
Uit: J. de Bree,
'Kostuum en sie
raad in Zeeland'
Onder: Walcherse
boer met een
rouwkroontje op
z'n pet (coll. P.J.
Minderhoud).
mannen droegen 's zondags een rouwboe-
zeroen. Door de week droegen ze een
kroontje op de pet, een stukje stof in de
vorm van een roosje. Voor een overleden
man zat dat kroontje rechts, voor een
vrouw links. Burgermensen droegen een
zwart lapje in de vorm van een ruit op hun
arm ('n zouten druup).
Op de meeste dorpen duurde de rouw-
periode voor een naast familielid als een
kind twee jaar. Al die tijd liep de moeder in
zware rouwdracht. Soms bleef ze er haar
hele leven in lopen. Voor overleden ver
wanten in de tweede of derde graad duur
de de rouwperiode aanmerkelijk korter.
Zware rouwdracht bestond uit volledig
zwarte kleding. Voor iets minder naaste
familie ging men in zogenaamde halve
rouw, wat wil zeggen dat de kleding iets
versierd was. Op sommige dorpen hoor
den daar 's zondags aan de krullen de
zogenaamde rouwklokken bij. Op West-
kapelle zijn die overigens rond 1978 voor
het laatst gedragen.
Op een aantal dorpen kende men daar
naast nog de grööse of lichte rouwe: een
minimum aan zwart, gewone strikken (dus
geen rouwklokken), maar een tikje som
berder dan daagse dracht.
Anno 1997
Schilderijen (en soms ook spiegels) wor
den in het sterf'uus bij hoge uitzondering
nog wel eens verwijderd. Ook fleurige boe
ketten bloemen en opzichtige planten en
dergelijke moeten nogal eens wijken. Ook
schijnen radio en tv soms uit de woonka
mer te moeten verdwijnen.
Een en ander gebeurt om de woonkamer
er wat 'minder feestelijk' uit te laten zien.
Het verwijderen van opschik, in de rigou
reuze vorm zoals die eerder werd beschre
ven, komt op de meeste dorpen al sinds
de Tweede Wereldoorlog niet meer voor.
Er wordt op sommige dorpen door oude
ren nog wel gesloten. Op Arnemuiden is
