nog oud papier opgehaald in een deel van Zuid-Beveland en soms ook in noordelij ker streken. Vodden hebben allang geen waarde meer. Oude metalen worden nog wel gekocht en liggen in een hoekje van de papierloods te wachten tot de prijs een beetje gunstig is en het de moeite loont ze weg te brengen. Als we terugkijken op die honderd jaar, kan vastgesteld worden dat het bedrijf behoorlijk gegroeid en met de tijd meege gaan is. Ook dat, als er niet op tijd overge schakeld was naar het oud papier, er al lang geen bestaansmogelijkheden meer zouden zijn geweest. Thans mag het honderdjarig bestaan gevierd worden. Een bijzonder jubileum, wat niet zo vaak voorkomt. Vele andere bedrijven zijn al lang beëindigd of failliet gegaan. Van de straathandel is nagenoeg niets meer over. Opmerkelijk in dit verband is dat grootmoeder Kaljouw op haar sterf bed gezegd heeft dat haar zoon Jan geze gend zou worden, omdat hij de enige zoon was die het bedrijfje over wilde nemen. Die zegen is klaarblijkelijk ook overgegaan op haar kleinzoon. De toekomst Hoe de toekomst eruit zal zien, weten we niet. Het lijkt overigens niet zo rooskleurig. De gemeente Vlissingen wil al vele jaren dat het bedrijf naar een andere locatie ver plaatst wordt, een eenzaam stukje indu strieterrein achter de buitenhaven, bij het voormalige woonwagenkamp. Wim Kal jouw denkt daar niet over. Hij is op Abeele geboren en getogen en het is een stuk erf goed van zijn vaderen. 'En wat gaat dat niet kosten?' Diverse grondonderzoeken door de gemeente hebben hem ook niet weg kun nen krijgen, want er heeft nooit iets anders gelegen dan een hoop oud ijzer en een mestput van de buurman. Het zou heel jammer zijn als zo'n specifiek Abeels bedrijf, waar vier generaties Kal jouw in gewerkt hebben en nog in werken en dat bovendien al honderd jaar bestaat, voor Abeele verloren zou gaan. Niet ieder een denkt er overigens zo over. In 1998 hoopt Wim het wat kalmer aan te gaan doen. Hij heeft er dan inmiddels zo'n vijftig dienstjaren opzitten. Of dat zal luk ken? De jongere generatie (André en Lou) heeft ook zo zijn gedachten. 'Investeren moet je doen als je jong bent.' Maar op Abeele is uitbreiden niet meer mogelijk, daar zal de gemeente niet aan meewer ken. In het verleden had Abeele nog een aannemersbedrijf (De Grave en Haeck), een smid (Boone) en een wagenmaker (Davidse). Het heeft ook nog een kasteel, een kapel en maar liefst drie herbergen gehad. Een niet onaanzienlijk buurtschap dus. Maar de tijden veranderen nu een maal. Ook voor de handel ziet het er niet roos kleurig uit. De oud-papierprijs is naar het nulpunt gezakt en alles draait weer op subsidie. Het Openbaar Lichaam Afval- stoffenverwijdering Midden- en Noord-Zee land (OLAZ) bepaalt nu zelf de papierprijs. Kaljouw krijgt van de OLAZ een vast bedrag per ton. Weinig risico, maar voor een ambitieus zakenman geen ideale situ atie. Ze kunnen je maken en breken (en laten verhuizen). Hopelijk breken er weer betere tijden aan. Er zijn trouwens ook nog enkele lichtpunt jes. Oud papier zal er wel blijven komen en de subsidies zullen wel blijven vloeien,

Tijdschriftenbank Zeeland

de Wete | 1998 | | pagina 18