Lave émaillée
Gebakken straatnaambordjes in
Middelburg 2
heeft voor de eerste stofzuiger van mijn
oma, zijn alle voorwerpen bijeengebracht.
Door mijn zoektocht zijn veel familiecon
tacten hernieuwd. Er is informatie naar
boven gekomen die bij velen niet bekend
was en tot verwondering heeft geleid.
Ik zou willen dat er meer levenskisten wor
den samengesteld. Het houdt de familiege
schiedenis levend. Wie zijn geschiedenis
kent, staat bewuster in het heden. In dank
baarheid zie ik terug op het leven van mijn
opa.
A.J. de Jonge
Voor meer achtergrondinformatie en het
samenstellen van een levenskist kan contact
worden opgenomen met Ab de Jonge te Vlis-
singen, tel. 0118-466156.
Middelburg is wat gebakken straatnaam
bordjes betreft iets minder uniek dan in De
Wete van juli 2001 beweerd werd.
Op 3 maart 1885 schreef F. Gillet, fabrikant
van lave emaillée in Parijs, aan de toen
malige stadsarchitect van Middelburg, dat
Nijmegen zijn eerste klant in Nederland was.
In een brief waarvoor Elsschot zich niet had
hoeven schamen, prees Gillet zijn product
aan: "Het geëmailleerde lave, zoals wij dat
op unieke wijze maken, is onverwoestbaar,
kan tegen vorst en vochtigheid, en wordt
niet aangetast door zuren, ook niet in hoge
concentraties of op hoge temperaturen."
Lave is geen aardewerk in de gebruikelijke
zin van het woord. Wel is het, heel letter
lijk, werk van de aarde omdat het gestolde
lava is, materiaal dat al eens gebakken
was in vulkanische hitte. Dat scheelde, in
vergelijking met klei, dus onder meer een
'gang' in de oven. De lave werd vooral in
midden-Frankrijk, in het oude vulkanische
Centraal Massief gewonnen en liet zich
makkelijk in plakken en op maat zagen.
F. Gillet somde zijn tevreden klanten op.
Middelburg zou een paar maanden later
iets gemeenschappelijks hebben met
Parijs (straatnaambordjes sinds 1831),
Lyon, Versailles, Le Havre, Cherbourg, Le
Mans, Calais, Boulogne, Lille, Roubaix,
Duinkerken, Gent en Nijmegen.
Onverwoestbaar
De fabrikant/ondernemer benadrukte in
zijn reclamepraatje dat zijn straatnaam
bordjes in Parijs nog net zo netjes, glan
zend en leesbaar waren als op de dag dat
ze geleverd waren ("...sont aussi propres,
aussi brillantes et aussi lisibles que le pre
mier jour"). Daarmee was, volgens Gillet,
dus aangetoond dat zijn lave emaillée
beter was dan bijvoorbeeld de bordjes van