Lave émaillée Gebakken straatnaambordjes in Middelburg 2 heeft voor de eerste stofzuiger van mijn oma, zijn alle voorwerpen bijeengebracht. Door mijn zoektocht zijn veel familiecon tacten hernieuwd. Er is informatie naar boven gekomen die bij velen niet bekend was en tot verwondering heeft geleid. Ik zou willen dat er meer levenskisten wor den samengesteld. Het houdt de familiege schiedenis levend. Wie zijn geschiedenis kent, staat bewuster in het heden. In dank baarheid zie ik terug op het leven van mijn opa. A.J. de Jonge Voor meer achtergrondinformatie en het samenstellen van een levenskist kan contact worden opgenomen met Ab de Jonge te Vlis- singen, tel. 0118-466156. Middelburg is wat gebakken straatnaam bordjes betreft iets minder uniek dan in De Wete van juli 2001 beweerd werd. Op 3 maart 1885 schreef F. Gillet, fabrikant van lave emaillée in Parijs, aan de toen malige stadsarchitect van Middelburg, dat Nijmegen zijn eerste klant in Nederland was. In een brief waarvoor Elsschot zich niet had hoeven schamen, prees Gillet zijn product aan: "Het geëmailleerde lave, zoals wij dat op unieke wijze maken, is onverwoestbaar, kan tegen vorst en vochtigheid, en wordt niet aangetast door zuren, ook niet in hoge concentraties of op hoge temperaturen." Lave is geen aardewerk in de gebruikelijke zin van het woord. Wel is het, heel letter lijk, werk van de aarde omdat het gestolde lava is, materiaal dat al eens gebakken was in vulkanische hitte. Dat scheelde, in vergelijking met klei, dus onder meer een 'gang' in de oven. De lave werd vooral in midden-Frankrijk, in het oude vulkanische Centraal Massief gewonnen en liet zich makkelijk in plakken en op maat zagen. F. Gillet somde zijn tevreden klanten op. Middelburg zou een paar maanden later iets gemeenschappelijks hebben met Parijs (straatnaambordjes sinds 1831), Lyon, Versailles, Le Havre, Cherbourg, Le Mans, Calais, Boulogne, Lille, Roubaix, Duinkerken, Gent en Nijmegen. Onverwoestbaar De fabrikant/ondernemer benadrukte in zijn reclamepraatje dat zijn straatnaam bordjes in Parijs nog net zo netjes, glan zend en leesbaar waren als op de dag dat ze geleverd waren ("...sont aussi propres, aussi brillantes et aussi lisibles que le pre mier jour"). Daarmee was, volgens Gillet, dus aangetoond dat zijn lave emaillée beter was dan bijvoorbeeld de bordjes van

Tijdschriftenbank Zeeland

de Wete | 2002 | | pagina 24