geregeld worden voor een onderduiker.
Dan ging ik met een briefje in mijn rechter-
sok per fiets op oorlogsbanden naar de
Grote Abeele. Even later kon men mij door
het open landschap ter hoogte van het
Ronde Putje, waar voor de oorlog het
Nederlandse luchtafweergeschut stond,
keihard zien terugfietsen. Zo begreep toch
Het Stenen Padje, zoals dat is afgebeeld op de
kaart van Hattinga. Het padje zvordt genoemd:
'Steene Gaanpat van Vlissingen op Middel
burg'. (Zeeuzvs Archief, detail van kaart van
Walcheren uit de Atlas Hattinga Zeeland, deel
I, nr. 16)
iedereen waar je was geweest! De laatste
jaren was dat uitgerekend ook nog tegen
'spertijd', maar verderop bleef ik
beschermd tussen de bomen en de bosjes
tegen overbodige nieuwsgierigheid.
Dan kwam ik weer langs Tureluur, waar
Rinus en Co beslist niet onder de koeien
zaten, maar hun vermaak wel elders von
den. Geen tureluur in de wei, maar wel
mensen in de buurt die van het leven op
de boerderij een beetje tureluurs werden.
Het was er inderdaad niet altijd zomer. Ik
reed schuin de Kanaalstraat over en ik
schoot zo thuis de poort in.
Naar Vlissingen
Als ik bij de Kanaalstraat rechtdoor zou
zijn gegaan, dan had ik nóg een klein stuk
je van het Stenen Padje getroffen. Links op
de hoek stond de manufacturenwinkel van
Trijntje de Vries, concurrente van de mars
kramer, en rechts lag de tuin behorend bij
het huis van 'die deutschen Damen aus
Berlin', als de lezer begrijpt wat daarmee
wordt bedoeld. Verderop links lag een blok
je van twee huizen met daarvoor een vieze
sloot. Langs die sloot stond de hoge schut
ting van onze tuin. Wanneer in die schut
ting nu eens een poort had gezeten, dan
hadden wij het met de buren beter kunnen
vinden. Het Stenen Padje hield hier op.
Het leuke is echter dat duidelijk viel te zien
hoe het hier vroeger had doorgelopen.
Hoe de nog steeds bestaande Souburgse
Padweg op het Stenen Padje uitkwam,
moeten wij maar raden. Naar mijn inschat
ting moet dat punt ergens onder de spoor
baan of onder het kanaal liggen. Van de
Vlissingse kant herinner ik me niets meer.
De inundatie van 1944/'45 en de herverka
veling die daarop volgde, hebben de laat
ste sporen weggewist. Weg schutting, weg
sloot, weg huizen, weg boerderij van Ture
luur (men heette daar gewoon Barendsen),
het zijn slechts herinneringen aan wat nu
Koopmansvoetpad heet, mijn Stenen
Padje.
Gerrit Spijkerboer
