bloeitijd, als vrouw én als schilder.
Schilderen was voor Claire Bonebakker in
de jaren vlak na de oorlog een hartstocht
geworden. Ze werkte in Veere zelf, maar
ook in Zwitserland, op Mallorca, in Frank
rijk enzovoorts. Haar productie was groot
en er was ook een grote verscheidenheid
in haar werken: landschappen, bloemstuk
ken, portretten en stillevens, en dat in ver
schillende technieken.
Haar creativiteit betrof ook binnenhuis
architectuur, het ontwerpen van tapijten en
gordijnen en tuinarchitectuur. Ze was zeer
gastvrij en maakte gemakkelijk vrienden.
Volgens haar gastenboek ontving ze de
hele wereld.
In 1955 trouwde Claire voor de vierde
maal, dit keer met de weduwnaar Von
Bernuth, die ook in Veere woonde, in het
huis Stil Water. Het huwelijk bleek een ver
gissing, het duurde slechts zes maanden,
waarvan de echtelieden misschien maar
drie weken hebben samengewoond.
Daarna leerde Claire een man kennen die
misbruik van haar maakte en haar stalkte,
zoals dat nu heet. Ze voelde zich genood
zaakt uit Veere weg te vluchten en kwam
terecht in Mexico. Zodra ze daar in 1956
aankwam, wist ze dat ze er wilde blijven.
Ze ontdekte een berg vlak bij het plaatsje
Taxco in de buurt waarvan ze ging schilde
ren. Het uitzicht was adembenemend mooi
en deed haar aan haar jeugd in Indië den
ken.
Ze besloot een stuk terrein te kopen en
daarop naar eigen ontwerp een grote
hacienda te bouwen, een Spaanse villa die
ze La Cumbre Sonada, de gedroomde top,
noemde. Toen het huis klaar was, liet ze
haar hele inboedel en haar auto uit Veere
overkomen. Dat kostte veel geld. Ze was
eraan gewend dat er altijd geld was. Zuinig
leven was niet haar stijl, maar rond 1959
werd haar toch duidelijk dat het geld echt
op was. Haar vader was al in 1950 overle
den en haar hele erfenis was opgemaakt.
Om toch inkomsten te hebben maakte ze
van haar villa een soort hotel en ze liet
bungalows op het terrein bijbouwen zodat
ze betalende gasten kon ontvangen. Het
project werd geen succes.
Toen Claire Bonebakker stierf, 76 jaar oud,
was ze arm en ongelukkig.
Ite Rümke vernam zo'n vier jaar geleden
dat er in Middelburg een werkgroep-Claire
Bonebakker was opgericht, die wilde
onderzoeken of er voldoende werk kon
worden opgespoord voor een expositie en
voldoende materiaal voor een eventuele
publicatie.
De werkgroep slaagde in haar opzet. Ze
vond meer dan honderd werken, waarvan
er zo'n 45 werden tentoongesteld in het
museum Marie Tak van Poortvliet. De ten
toonstelling had dezelfde naam als het
boek dat Ite Rümke schreef over leven en
werk van haar tante, Zonder kleur kan ik
niet leven, een uitspraak die Claire Bone
bakker deed in 1949 tegenover het week
blad Panorama, dat een reportage aan
haar wijdde en een paar van haar schilde
rijen daarbij afdrukte.
Het was zeer de moeite waard om na de
inleiding een bezoek te brengen aan de
tentoonstelling. Deze liep overigens tot 3
november 2002 en is dus bij het verschij
nen van deze Wete niet meer te bezoeken.
De tentoonstelling gaf een duidelijk beeld
van de verschillende technieken die Claire
Bonebakker toepaste, van schilderijen die
ze maakte in Veere vanuit haar woning
aan de Kaai, het portret van haar vader,
de bloemstukken, landschappen, stillevens