bloeitijd, als vrouw én als schilder. Schilderen was voor Claire Bonebakker in de jaren vlak na de oorlog een hartstocht geworden. Ze werkte in Veere zelf, maar ook in Zwitserland, op Mallorca, in Frank rijk enzovoorts. Haar productie was groot en er was ook een grote verscheidenheid in haar werken: landschappen, bloemstuk ken, portretten en stillevens, en dat in ver schillende technieken. Haar creativiteit betrof ook binnenhuis architectuur, het ontwerpen van tapijten en gordijnen en tuinarchitectuur. Ze was zeer gastvrij en maakte gemakkelijk vrienden. Volgens haar gastenboek ontving ze de hele wereld. In 1955 trouwde Claire voor de vierde maal, dit keer met de weduwnaar Von Bernuth, die ook in Veere woonde, in het huis Stil Water. Het huwelijk bleek een ver gissing, het duurde slechts zes maanden, waarvan de echtelieden misschien maar drie weken hebben samengewoond. Daarna leerde Claire een man kennen die misbruik van haar maakte en haar stalkte, zoals dat nu heet. Ze voelde zich genood zaakt uit Veere weg te vluchten en kwam terecht in Mexico. Zodra ze daar in 1956 aankwam, wist ze dat ze er wilde blijven. Ze ontdekte een berg vlak bij het plaatsje Taxco in de buurt waarvan ze ging schilde ren. Het uitzicht was adembenemend mooi en deed haar aan haar jeugd in Indië den ken. Ze besloot een stuk terrein te kopen en daarop naar eigen ontwerp een grote hacienda te bouwen, een Spaanse villa die ze La Cumbre Sonada, de gedroomde top, noemde. Toen het huis klaar was, liet ze haar hele inboedel en haar auto uit Veere overkomen. Dat kostte veel geld. Ze was eraan gewend dat er altijd geld was. Zuinig leven was niet haar stijl, maar rond 1959 werd haar toch duidelijk dat het geld echt op was. Haar vader was al in 1950 overle den en haar hele erfenis was opgemaakt. Om toch inkomsten te hebben maakte ze van haar villa een soort hotel en ze liet bungalows op het terrein bijbouwen zodat ze betalende gasten kon ontvangen. Het project werd geen succes. Toen Claire Bonebakker stierf, 76 jaar oud, was ze arm en ongelukkig. Ite Rümke vernam zo'n vier jaar geleden dat er in Middelburg een werkgroep-Claire Bonebakker was opgericht, die wilde onderzoeken of er voldoende werk kon worden opgespoord voor een expositie en voldoende materiaal voor een eventuele publicatie. De werkgroep slaagde in haar opzet. Ze vond meer dan honderd werken, waarvan er zo'n 45 werden tentoongesteld in het museum Marie Tak van Poortvliet. De ten toonstelling had dezelfde naam als het boek dat Ite Rümke schreef over leven en werk van haar tante, Zonder kleur kan ik niet leven, een uitspraak die Claire Bone bakker deed in 1949 tegenover het week blad Panorama, dat een reportage aan haar wijdde en een paar van haar schilde rijen daarbij afdrukte. Het was zeer de moeite waard om na de inleiding een bezoek te brengen aan de tentoonstelling. Deze liep overigens tot 3 november 2002 en is dus bij het verschij nen van deze Wete niet meer te bezoeken. De tentoonstelling gaf een duidelijk beeld van de verschillende technieken die Claire Bonebakker toepaste, van schilderijen die ze maakte in Veere vanuit haar woning aan de Kaai, het portret van haar vader, de bloemstukken, landschappen, stillevens

Tijdschriftenbank Zeeland

de Wete | 2003 | | pagina 55