woonwijk noordelijk van de Schelpweg
(inclusief mijn ouderlijke woning), maar
ook het Marokkanenkamp van de aardbo
dem wegvaagde. Het reeds gestalde vee
kwam hierbij jammerlijk om het leven. Een
deel van het omgekomen vee heeft men
geslacht en aan de bevolking van Dom
burg trachten aan te bieden."
Foto 2. Situatie op 23 september 1944.
Tot zover de herinneringen van de heer
Francke aan het Marokkanenkamp te
Domburg.
Mevrouw T. Janse uit Arnemuiden weet te
vertellen dat er in Arnemuiden Marokka
nen hebben gezeten in een door de Duit
sers gevorderd huis, terwijl het echtpaar
Van Vliet (zij hadden later een café in de
Geere te Middelburg) een Marokkaan als
onderduiker in huis hadden.
Straatspelletjes
J. Minderhoud uit Suwald (Friesland) is
vorig jaar lid geworden van de Heemkundi
ge Kring Walcheren en hij leest met zeer
veel genoegen De Wete. De gevarieerde
artikelen spreken hem iedere keer weer
aan. Wat betreft de 'Straatspelletjes in
Veere' kan hij nog een toevoeging leveren.
"In de jaren veertig zat ik op de lagere
school in Aagtekerke. We speelden als jon
gens het spel reêsje af. Op het schoolplein
werd een ruggetje van zand gemaakt
waarin vervolgens een rijtje paerebönen
werd gezet, van iedere deelnemer een
bepaald aantal. Nu waren er enkele jon
gens in het rijke bezit van een koep
(coup?), een ijzeren bal ter grootte van
een tennisbal. Met zo'n koep moesten dan
vanaf een vastgestelde afstand, door mid
del van gooien, de achterste bonen wor
den geraakt zodat ze omvielen. Alles wat
op deze wijze omviel, was voor de gooier.
Indien er echter aan de achterkant wat
bleef staan, dan moest de gooier de
omgevallen bonen bijplaatsen.
Na verloop van tijd werden de bonen ver
vangen door knopen. Hier werd meer
waarde aan toegekend. Vooral de bolle
koperen jasknopen waren populair. Ze ver
tegenwoordigden de waarde van verschei
dene gewone exemplaren. In het vuur van
het spel schijnt er ook wel eens een bloes-
of jasknoop ter plaatse ingezet te zijn. De
halve en hele centen, die soms ook wel
ingezet werden, waren voor ons kinderen
natuurlijk nóg veel meer waard.
In die tijd - net na de oorlog - was mijn
wereld niet veel groter dan Aagtekerke,
