niet alle mensen daar zaten op inkwartie
ring te wachten.
Mijn vader ging geregeld terug naar Zoute-
lande om te kijken hoe het in het dorp, en
in het bijzonder met ons huis, ging. Boer
Janse en boer Stroo woonden er nog. Zij
hoefden niet te evacueren omdat ze koei
en en kleinvee te verzorgen hadden. "De
weer boven water.
De wederopbouw van Walcheren werd ter
hand genomen en Huize Irene werd opge
knapt. Ook kwamen de eerste toeristen
weer naar ons dorp en het huis werd ein
delijk gebruikt waarvoor het zeven jaar
eerder was gebouwd.
Zelf heb ik 56 jaar in Huize Irene gewoond
garage staat vol met zakken graan en het
wemelt er van de ratten en muizen", vertel
de mijn vader eens bij terugkomst van zo'n
tocht.
Terugkeer
Toen zich in november 1945 de mogelijk
heid voordeed om terug te gaan naar Zou-
telande, grepen we die met beide handen
aan. "Gelukkig", dacht ik toen we onze
straat inreden, "het huis staat er nog, nu
komt alles weer goed." En het is goed
gekomen, want in februari 1946 werd het
laatste dijkgat gedicht en Walcheren kwam
Huize Irene anno 2004. (Foto Leo Hollestelle)
en samen met mijn vrouw dertig jaar,
zodat het grootste deel van mijn leven zich
daar heeft afgespeeld.
Rogier Koppejan
Dit verhaal kwam in het voorjaar van 1994
tot stand na gesprekken met mijn moeder,
mevrouw J.A. Koppejan-van Zandwijk, in
het verzorgingstehuis Ter Mantelinge te
Domburg.
