het vlakke Nederlandse polderland.
Vlak voor hem, op de smalle strook grond
die aan de bovenzijde van de glooiing
naast het Vlissingse slikstrandje liep, was
een jongen bezig wat weggeworpen Duitse
'spullen' bij elkaar te zoeken. Skerten
besloot de knaap eens bij zich te roepen
om te proberen een praatje met hem te
maken. De jongen, twaalf jaar oud, liet de
verzamelde attributen, waaronder een
mooie Duitse rugzak met een donkerbrui
ne vacht aan de buitenkant, in de modder
van het paadje vallen in de veronderstel
ling dat het verboden was dergelijke zaken
mee te pikken. Maar de Brit nodigde hem
uit op een leeg munitiekistje te komen zit
ten en een messtin zoetige thee met melk
poeder met hem te drinken. Er volgde een
moeizaam handen-en-voetengesprek,
want de jongen sprak geen Engels. De
marineman wilde namelijk van alles en
nog wat weten over het leven in de bezet
tingstijd. Hij bood de jongen daarbij nog
enkele repen chocolade en wat zuurtjes
aan.
Na een poosje werd het de jongen duide
lijk dat Skerten op zoek was naar voedsel,
onder meer naar vers fruit, voor zijn men
sen en hemzelf. De jongen zei dat hij daar
wel aan kon komen en even later, nadat de
Brit zijn taak aan een ander had overge
'•"*s
Werkzaamheden op Uncle Beach, het zoge
naamde slikhaventje in Vlissingen waar luite
nant Skerten tijdelijk strandbeheerder ('beach-
master') was. (Coll. H. Tuynman)
dragen, liep het tweetal naar de Nieuwen-
dijk om daar bij de firma Lensvelt Co. het
een en ander te gaan ruilen. Dat was niet
moeilijk, want in die dagen werd er veel en
vaak gesjacherd en Skerten had bege
renswaardige spullen genoeg (vooral siga
retten en chocolade) om te ruilen tegen
groenten en fruit.
Handel
De volgende morgen, 7 november 1944,
was Dick Skerten wederom present op de
Nieuwendijk in Vlissingen vanwaar hij met
dezelfde jongen op weg ging naar de
Coosje Buskenstraat waar de huisschilder
van de firma Lensvelt Co. woonde. De
marineman wilde namelijk een busje witte
verf hebben en het duurde enige tijd voor
dat de Nederlandse 'gids' begreep wat de
Brit bedoelde. Verf is immers heel wat
anders dan een zakje aardappels of een
bos prei. De schilder kon de verf leveren,
uiteraard tegen wat sigaretten. Tevreden
met het resultaat werd koers gezet naar
Uncle Beach. Hier werd afscheid genomen
tot een tijdstip later op die dag, maar toen
