Spekkus gebakken brood snoven ze met
genoegen op. Ze zagen dat de bakkerswa
gens werden ingeladen en dat daarna de
bakkersknechten naar hun klanten gingen.
Ze zagen vervolgens Spekkus himself
naar de sigarenwinkel van Lagaay op de
hoek van de Battuusweg en de Glacis-
straat lopen en een poosje later met een
grote sigaar in z'n mond terugkomen.
Het tremkotje bood bescherming tegen
wind en regen. Je kon aan de zijkanten
staan, indien nodig, óf ervoor, óf erachter.
Een opvallende figuur bij het tremkotje was
Charles. Hij was één meter negentig lang,
breed in de schouders en hij had handen
als kolenschoppen. Dat was van pas geko
men, want hij was stoker geweest op de
wilde vaart. Hij had alle wereldzeeën beva
ren en kon spannende verhalen vertellen
over zeemanskroegen en rosse buurten
over de gehele wereld. Hij heette Charles
maar dat werd op z'n Vlissings algauw
Sjarrul. ledereen hing aan zijn lippen als hij
zijn verhalen, meestal sterk aangedikt, ver
telde. Dat was logisch want zelf waren de
mannen nooit verder geweest dan de Sou-
burgse kermis op Pienkster drie.
Op een mooie voorjaarsdag zagen ze
vanaf de Battuusweg een echtpaar aan
komen lopen. De man richtte zich automa
tisch op de imposante figuur van Sjarrul en
zei: "Excuse me sir, can you tell me the
way to the mailsteamer?" De kolentrem-
mer, die wat Engels had opgepikt tijdens
zijn turbulente leven, zei: "Yes sir, you go
through the Wolstriet and than door the
Peelingstriet and than über die slauzen en
then you stee with your smoel for the mail-
steamer." De man zei: "I thank you" en liep
inderdaad de Wolstriet in. Dagen later
spraken de maten nog over Sjarruls kennis
van de Engelse taal.
Ze hadden er geen idee van dat ooit een
deel van de Scherminkelstraat, de Kolve-
nierstraat, de Noordstraat, de kiosk op het
Kleine Martje, de Tijdinghal en de muziek
tent op het Bellamypark zouden verdwij
nen. Ook de heerlijke geur van versgema
len koffiebonen die uit de winkel van De
Gruiter op het Kleine Martje kwam, zou
eens niet meer opgesnoven kunnen wor
den. En de tegen de kerk aangebouwde
winkel van Jamin met de in de gevel aan
gebrachte gekleurde tegels die samen de
spreuk "Eerlijkheid duurt het langst" vorm
den, én de drogisterij van Beniest, én de
winkel van Bouman Noach hadden voor
hen eeuwigheidswaarde.
Als het tijd werd, vertrok Hendrik richting
Ridderspoorlaan. Hij liep nu aan de andere
kant van de Scheldestraat en passeerde
dan de kantoorboekhandel van Timmer
man, de horlogewinkel van Joost de
Voogd, de ijzerwinkel van Wisse, de winkel
met "fijne vleeswaren" Albert Heijn, de dro
gisterij van Roelse, de viswinkel van Bout,
de kruidenierswinkel van Eigen Hulp, de
kruidenierswinkel De Unie met 15 procent
korting, in tegenstelling tot De Gruiter met
"10% en Betere Waar". Daarna stak hij de
Scheidestraat over en belandde uiteindelijk
bij Bongers waarna hij de wei weer over
stak. Thuis zat zijn vrouw met het werreme
ete te wachten.
Chris Feij