dwarshandvat, slag voor slag door het
verse hout. Door die gaten werd een lange
bout met aan beide kanten een moer aan
gebracht.
Menigmaal begaf de boor het door een
knoest in het hout of een ongelukkige
beweging van de boorder. Dan moest een
soldaat per fiets naar een naburig dorp om
beide stukken (als de boor tenminste niet
muurvast was komen te zitten) weer aan
elkaar te lassen. Het leger had geen reser
ve-exemplaren. Al die haperingen zorgden
steeds voor vertragingen en er waren dus
uren dat er niet gewerkt kon worden. Dat
gaf - mede gezien het heiblok en de
brandspuit - niet veel vertrouwen in de
onoverwinnelijkheid van de Wehrmacht.
Telefoon
Op zekere dag had vader toestemming ge
kregen van onze Feldwebel om vanwege
(aangedikte) rugklachten naar de dokter in
het dorp te gaan. Daar kreeg hij het
gedaan dat hij gebruik mocht maken van
de telefoon, waarmee de dokter wel buiten
zijn (Duitse) boekje ging. Ongelukkigerwijs
belde vader juist op een moment dat moe
der in Eindhoven niet thuis was en zij dus
geen gehoor kon geven! De teleurstelling
was erg groot, hij had zo gehoopt om even
contact te hebben met thuis.
We konden wel naar huis schrijven en dat
deden we dikwijls. In een van onze brieven
vroegen we om een doos sacharine, een
schaars artikel waarnaar veel vraag was
en waarin wij met vergunning handelden.
We verkochten de doos voor een flinke
prijs aan een iunchroomhouder in Dom
burg. Met de opbrengst konden we het ons
veroorloven om in de bovenzaal van zijn
zaak heerlijke pannenkoeken te eten,
gebakken van de allerbeste Zeeuwse
bloem en met echte suiker. Er was ook
nog een (clandestiene) borrel te verkrijgen.
Naar huis
De meimaand dreigde voorbij te gaan en
we zaten alweer vier weken op Walcheren.
Er was geen enkel teken dat we spoedig
thuis zouden zijn, tot heel vroeg in de mor
gen van de 27ste onze Feldwebel met een
niet eerder vertoonde vriendelijkheid kwam
zeggen: "Sie können nach Mutti zurück
gehen." Hij deed alsof hij persoonlijk onze
bevrijder was!
We werden weer op boerenkarren geladen
en naar Middelburg gebracht, waar de
trein gereedstond. Van de thuiskomst kan
ik me niets meer herinneren, maar er zal
een stevige borrel op gedronken zijn. En
het avontuur eindigde met een verrassing.
Na enkele dagen kwam er van het ge
meentehuis bericht dat we de gewerkte
dagen uitbetaald zouden krijgen!
Een prozaïsch einde van ons avontuur op
Walcheren.
F.J.M. Pasteels
