ie, een houten stomp voorzien van een
rubberdop. Om zijn handicap te accentue-
len droeg hij die altijd 's zomers in de hoop
dat het publiek hem meer geld zou geven.
Zoals op de foto te zien is, had iedere
hond aan zijn halsband aan elke kant een
bus waar de toeristen geld in konden stop
pen. Smolders had geen specifieke plek in
iemand op. Was het geen markt, dan
droeg Smolders een prothese met een
normale schoen eraan en zag je niet dat
hij invalide was.
Zijn banjospel was niet echt virtuoos te
noemen en de meeste mensen die rea
geerden vertelden dat ze hem eigenlijk
nooit hebben horen zingen. Toch was zijn
iddelburg, maar zocht de plaatsen op
aar veel publiek was. Op donderdag,
dens de weekmarkt, was hij vaak op de
arkt te vinden en stond hij op de kop van
de kramen ter hoogte van De Huifkar. Er
1 ond daar ook een ijswagen van Jansen,
et cafetaria uit de Noordstraat. Wanneer
molders op de Markt stond te spelen had
hij zijn houten poot aan, met de zwarte
ibberdop aan de onderkant. De poot stak
onder zijn 'hoogwaterbroek' uit en was
eed zichtbaar. Waarschijnlijk deed hij dat
om daarmee medelijden te wekken en zo
de opbrengst te verhogen, zo merkte
Het vroegere woonhuis van David Smolders,
hoek Simpelluiisstraat-Penninghoek. (Foto Leo
Hollestelle)
verschijning een leuk gezicht. De honden
droegen aan hun tuig busjes waar het geld
in kon worden gestopt en wanneer dat
gebeurde boog Smolders heel beleefd of
stopte met spelen en bedankte voor de
gift. Hij bleef vaak aan de deur van bijvoor
beeld een winkel staan, gaf een riedel op
de banjo, riep vervolgens "asjeblief" en liet
zijn hond naar binnen om de centen te
incasseren.
