Gezicht op de verwoeste binnenstad van Middelburg vanaf de Lange jan, 1940. (Zeeuws Archief,
Historisch-topografische atlas Middelburg, HTAM-A-0718)
Wa sê déjê, wa sê zeiê
'k weet üt nie, mè das wè hêwis,
dat üt in die ruum vuuf êêwen
nog hin 'aertje beter is.
'k de sturmen ööre raeze
over 't blonde Zêêuwse strand,
'k de dieken deu zie breke
zellüf was'k in 's Éeren 'and.
Mè die woeste kaerels trokke
d'r eihê niks d? mï van an.
En ze hooide mee t'ür bommen
nï den ouwen Lange Jan.
'k Stieng te zuchten en te raezen
'k waerschoede nog uut aole macht.
Mè ze bleve hooi'en smiete
toen behon vö mien - de nacht.
En op dien dag in midden meie
stieng 'k te proenken as 'n paauwe
Nêêrkiekend op erf en weie
mee m'n strekke 'emelsblauwe.
Zêêuwen, ik kan nie langer waeke
over julder mooie land.
Z'è m'n krööne afheslöhe
en m'n óhen uuthebrand.
Zilv're veuhêls kwaeme vliehü
dreihend mee kanon en bom.
En ik zei nog: "Noe hêên hrapjes,
eerbied vö den ouwerdom."
M'n stemme kan nie langer klienke
deu de stad en vèr in 't rond.
Mè m'n voeten bluuve êêuwüg
vasthehroeid in Zêêuwse hrond.
[Een ons onbekende dichter]
