Maar achter de mudsterdstapel lag de hof-
wei mee duizenden gouden boterbloemen
en pissebedden. Toen dwaalde hij verder,
zoo kwam hij tenslotte op den steenweg bij
het dorp. En toen zag hij dat de timmer
man boven in den toren aan het karweien
was. Maar moeder Jikkemien vond den vo
gel gevlogen toen ze in de kamer kwam.
Schielijk liep ze naar achter. "Ebbe jie
Geert nog gezieë?" vroeg ze de meid.
"Neeje vrouwe, ikke nie", verwonderde die
zich, "is 'em kwiet?""As 'em komt, brieng
je 'm binnen 'oor", zee de vrouwe gejaagd,
"anders lienkert 'em wir weg." De meid
knikte. Toen knerpte het grint van de hof-
baan onder het gerij van den burgemees
ter, en de boer en Jikkemien schoten naar
de deur om hen te ontvangen.
Toen ze goed en wel gezeten waren, raak
ten ze zachtjes aan aan de praat. Over de
hofstee, en het vee, over de ruime kamer
mee de oude, degelijke meubels. En toen
vroeg mevrouw naar den jongen. "Ik meen
de dat U een zoon had, meneer Mesu"...
"Jaet", antwoordde Jan, "waar is 'em vrou
we?" Jikkemien wier rood tot in haar nek
toe. "Ie is 'em wir gesmeerd, je kunt 'em
nie thuus 'ouwe, elk oogenblik loopt 'em
kwiet", zei ze. "Mer 't is anders een goed
kind", verdedigde zij, "oaltied even netjes
en pront op z'n eige." "Strek komt 'em wel
wir boven waeter." De boer bromde een
beetje ontevreden, kon die jongen dan
geen oogenblik z'n gemak houden; wat
voor indruk mieken zij nu zoodoende als
ouders wezende. Mevrouw glimlachte toe-
geefelijk en de burgemeester begon la
chend, wat jeugdherinneringen op te ha
len. Jikkemien keek eens naar Jan en ze
knikte, die hooge lui vielen best mee, hoor.
Nou.
Op dien tijd stond Geert op 't pleintje bij
den toren. "Koooo", schreeuwde zijn helde
re stemme. "Kooooo". En toen Ko de Steur
de oude timmerman, hoog daarboven zijn
hoofd buiten stak, vroeg hij boven te mo
gen komen. Ko knikte. "Beljeit, joen, kom
mer 'oor. Hij holde de trappen op, oude Ko
was ommers zijn vriend. Die kon hem
soms plagen, plagen als hij in den winkel
kwam, maar altijd zocht hij hem weer op.
Geert zag aan het glinsteren der oogen
ook wel dat Ko het maar uit zottigheid dee.
Hijgend kwam hij boven, waar Ko aan 't
zagen en timmeren was.
"Zoo joên", zei Ko, "kom je es kieke?"
"Jaet", knikte Geert, "mag 'k es buutenom
kieke Ko?"
"Goe mer", antwoordde Ko, "mer dienkt er
om gin zottigheid mee op 't 'ekken klim
men ee."
Door het nauwe gat wrong Geert zich naar
buiten op den omloop. Hij leunde tegen de
borstwering. "Nie op 't 'ekken klimme",
waarschuwde Ko nogmaals. Nou dat hek
