de aquaducten die in de loop der jaren
aardig op druipsteengrotten zijn gaan lijken.
Een ideale biotoop voor zeldzame varens
en vleermuizen, dachten we. Het dok zelf
is, zeker vanaf de bodem bezien, een in
drukwekkend bouwwerk. Het dok wordt
van het water gescheiden door een zoge
noemde schipdeur, inderdaad een deur in
vakmanschap dat er in verwerkt is. Toch
was het dok geen succes. Toen het in 1825
eenmaal klaar was, had de industriële ont
wikkeling een andere loop genomen. Sta
len stoomschepen waren de commerciële
en militaire scheepvaart gaan overheersen
en het dok was daar minder geschikt voor.
Een historische les dus.
de vorm van een schip. Jan Blanken ont
wierp een houten schipdeur met twee
kielen. Die kielen pasten precies in twee
sleuven in de toegang van het dok. Door
de deur met water te vullen zakten de
kielen in de sleuven en sloten het dok af.
Kokosmatten hielpen om het doorsijpelen
van het water tegen te gaan. In 1884 werd
de houten constructie vervangen door een
stalen schipdeur met één kiel en genoeg
rubberen randen om binnen veilig te kun
nen werken. Het dok is een prachtig voor
beeld van industrieel erfgoed en imponeert
vooral ook door het technisch vernuft en
Het timmerdok met schipdeur.
(foto Ida Doorenweerd)
Niettemin wordt het dok nog steeds ge
bruikt. Het kieldok maakt een prachtig
amfi-theater en het timmerdok wordt regel
matig benut om de oude houten schepen
van ons varend erfgoed te repareren. En
zo nu en dan komt er een heemkundig ge
zelschap langs.
De opkomst van Hellevoetsluis als marine
haven aan het Haringvliet was het gevolg
van de verzanding van de Maasmond en
dat betekende de teloorgang van Brielle.