8 overleven. Na deze ontsnapping gelastte Bierens: "Haal dat wijf uit haar nest en breng haar naar Middelburg." Met "dat wijf" bedoelde hij mevrouw Lezer, die lopend mee moest naar Middelburg, waar zij werd verhoord. Via het huis van bewaring werd ze overgebracht naar Westerbork en later naar Theresienstadt, waar ze in 1945 werd bevrijd. Bij het verhoor van het echtpaar Vos was de SD vooral geïnteresseerd in hoe zij aan extra distributiebonnen voor de Lezers wa ren gekomen. Ze werden vrijgelaten maar later weer gearresteerd. Vos zat tot mei 1945 in Amersfoort, zijn vrouw werd twaalf dagen na de tweede arrestatie vrijgelaten. Bij een controle ten huize van Max Hugo Braat op Nieuw- en Sint Joosland waren ook twee Joden in het spel. Zij zaten daar met valse papieren ondergedoken, en bo vendien had Braat zijn radio achtergehou den. De Landwacht controleerde de valse papieren en had niets in de gaten. Ook de radio werd niet gevonden. Wel vonden ze enkele Indische slag- en stootwapens, on derdelen van een huistelefoon en een morsesleutel. Bierens dacht dat het onder delen van een radiozender waren en ar resteerde Braat. Hij zei tegen hem: "Neem maar afscheid van je vrouw en kinderen, want je zult wel tegen de muur gezet wor den." In Middelburg nam de SD Braat een verhoor af en liet hem na twee dagen gaan. Deze zaak had consequenties voor Bie rens. De Gewestelijke Politiecommandant wees de Algemene Commandant van de Landwacht erop dat Bierens huiszoeking had verricht zonder lastgeving. Zoiets mocht alleen bij 'heterdaad'. Daarom kreeg Bierens een ernstige berisping. Vermoede lijk deed hij zijn beklag bij de SD, want die instantie verklaarde vervolgens dat Bierens huiszoeking had gedaan in hun opdracht, dat zijn optreden niet discutabel was en dat hij hen bovendien op voorbeeldige wij ze steunde. Illegale lectuur Op een dag in juli 1944 werd er 's nachts aangeklopt bij de schoonouders van Jan de Witte in Koudekerke, die op dat mo ment bij hen verbleef. De huiszoeking ver liep correct, maar De Witte werd meegeno men naar zijn eigen woning waar vervol gens gezocht werd naar illegale lectuur. Zijn boekenkast, brieven en administratie werden nagekeken, zonder resultaat. Na het onderzoek merkte Bierens op dat hem niets ten laste kon worden gelegd. Goudsbloemen Als een landwachter ergens een hekel aan had, dan was het wel aan goudsbloemen. Die hebben immers de kleur van het Oran jehuis. Eind augustus 1944 werd op het Distribu tiekantoor in Middelburg een afdeling Han del geopend. Door het personeel waren bloemen, waaronder goudsbloemen, als versiering meegebracht. Al snel verscheen Bierens en eiste van directeur Bouwman dat hij de bloemen verwijderde, want zij waren een uiting van koningsgezindheid. Bouwman vond dat Bierens de bloemen dan maar zelf moest weghalen, maar dat deed hij niet; hij beende boos weg. Even later moest Bouwman op het kantoor van de NSB-wethouder komen. Daar lichtte hij zijn standpunt toe. Terug op kantoor werd hij opgewacht door twee leden van de Grü- ne Polizei. Die keken eens rond, lachten tegen elkaar en verdwenen. Voor Bouw man had deze kwestie geen gevolgen,

Tijdschriftenbank Zeeland

de Wete | 2013 | | pagina 10