22
week wel een paard beslagen worden. Vier
nieuwe ijzers kostten twaalf gulden. Dat er
af en toe een paard maar twee nieuwe
ijzers kreeg is niet zo vreemd: de achter
ijzers sleten het hardst.
Om het sjeesjerijden kan ik niet heen. We
deden er elk jaar aan mee. Voor ons kinde
ren was het een welkom verzetje, want met
men. Ze gingen dan ook bij de leraren
langs. De janplezier was eigendom van
een deftige Middelburgse familie en stond
gestald in de Grote kerk in Veere. Een paar
keer ben ik mee geweest om die janplezier
daar op te halen en ik vond dat vuile, stoffi
ge en verlaten kerkgebouw altijd maar
griezelig.
Sjeesjerijden op het Molenwater, ca. 1959.
Vader, moeder en Adrie en Ria Koppejan in de
sjees. Toen was er nog niet zoveel publiek als
tegenwoordig.
vakantie gaan was er niet bij. Wel gingen
we vaak met de bus naar het strand in
Vrouwenpolder. Ach, we wisten niet beter
en waren er tevreden mee.
Wat ik me nog herinner is dat mijn vader
eind jaren vijftig elk jaar met een antieke
janplezier 's avonds een kroegentocht reed
met leerlingen van de hbs of het gymnasi
um die geslaagd waren voor hun eindexa-
Toen mijn vader in 1973 een stalhouderij
begon heeft hij nog geprobeerd deze wa
gen op te sporen om hem eventueel te
kopen. Deze pogingen liepen op niets uit.
De janplezier was verdwenen.
Over op vrachtauto's
Tot ongeveer 1960 reed mijn vader met
paard-en-wagen. Het laatste paard dat we
hadden was Pinetta. Voor zover ik me her
inner heeft hij Pinetta uiteindelijk verkocht
aan een boer ergens achter of aan de Se-
geersweg.
De eerste vrachtwagen die mijn vader aan-
