26
en Lein Harpe werd gevraagd om met een
wichelroede de plaats te bepalen waar een
door de Amerikaanse kunstenaar Terry Fox
ontworpen steen gelegd moest worden. De
PZC deed op 1 juli 1978 verslag van deze
'plaatsbepaling' en steenlegging.
"Gaat u zitten, ik heb geen stoel nodig",
zegt Marinus Boezem (1934) als hij in zijn
atelier - ooit klaslokaal, welgeteld één
stoel - aan het Molenwater uit de doeken
doet welke rol Lein Harpe speelde bij de
plaatsing van die steen. "Fox was gefas
cineerd door het labyrint in de kathedraal
van Chartres. Hij wilde de steen met een
afbeelding van dat labyrint plaatsen op
een plek waar water te vinden zou zijn. Zo
kwam ik terecht bij de enige wichelroedelo
per op Walcheren die een beetje bekend
heid genoot, Lein Harpe. Uiteraard heb ik
vóór de officiële gebeurtenis de zaak met
Harpe doorgesproken. De steen moest
natuurlijk op het podium terechtkomen, dus
daar moest hij water vinden. Harpe zou
met zijn wichelroede ruim buiten het podi
um beginnen en dan, lopend in steeds klei
ner wordende cirkels, ongeveer zoals bij
een labyrint, op het podium eindigen. Daar
moest zijn wichelroede uitslaan. Het is
allemaal flauwekul natuurlijk, maar ik moet
zeggen, de man speelde het fantastisch.
Ik geloof wel dat Harpe ervoor betaald
kreeg. Er stond een gemêleerd publiek,
bestaande uit kunstenaars, in kunst geïn
teresseerde bezoekers en toevallige pas
santen. Ik vroeg dat hele gezelschap mee
naar de Bellinkstraat, waar ik toen woonde.
Harpe was ook van de partij en staarde
lang naar het plafond. Toen wilde hij weten
waar mijn vrouw en ik sliepen. Ik vertelde
hem dat ons bed zich zo ongeveer recht
boven zijn hoofd bevond. Harpe zei, voor
alle aanwezigen luid en duidelijk, dat we in
dat geval ons bed toch echt moesten ver
plaatsen in verband met de aanwezigheid
van aardstralen. Dat hebben we natuurlijk
niet gedaan. Wat me trof was de nuchtere
zelfverzekerdheid van de man. Geen spoor
van twijfel en het onvermogen om te genie
ten van de eigen magie. Begrijp me goed,
geen kwaad woord over Harpe, ik vind het
leuk dat dit soort mensen er zijn."
Geconfronteerd met deze herinnering van
Marinus Boezem zegt mevrouw Hillebrand
dat ze zich herinnert dat haar vader aan
die gebeurtenis geen tevreden gevoel
overhield.
Dokter Voorhoeve
De in Middelburg gevestigde homeopa
thische arts Ernst Voorhoeve was geen
doorsnee man. Hij zat van 1966 tot 1970
voor de Boerenpartij in de Middelburgse
gemeenteraad en was bisschop van de
Oosters-orthodoxe kerk. "We waren ook
geen doorsnee gezin", vertelt zijn ex-vrouw
Ina de Nooijer. "De pony van de kinderen
mocht bijvoorbeeld door de gang naar de
keuken lopen en kreeg daar dan een stuk
brood. Mijn man heeft meer dan eens een
beroep gedaan op wichelroedeloper Lein
Harpe. Maar alleen als patiënten daarvoor
open stonden. We moesten er natuurlijk
wel voor oppassen dat Ernst geen hokus-
pokusman genoemd werd. Harpe kon wel
wat. Een jong gezin uit Veere kwam eens
naar de praktijk met de klacht dat hun
peuter zo veel huilde. Mijn man schakelde
Harpe in en die stelde vast dat het ledi-
kantje op een plek stond waar aardstralen
liepen. Het ledikantje werd verplaatst en de
peuter hield op met huilen.
"Lein Harpe heeft met een wichelroede ook
ons huis aan de Noordsingel onderzocht
op aardstralen en hij stelde daarbij vast dat
