50
het een ogenblik stil. Vervolgens riep de
Gefreiter: "Eins, zwei, drei!" En dan begon
iedereen op hetzelfde moment bijvoorbeeld
'Heidenröslein' te zingen. Hoe ze dat de
den was een van de best bewaarde gehei
men van de Wehrmacht. Later ben ik er
trouwens wel achter gekomen hoe ze dat
voor elkaar kregen.
De Verkuijl Quakkelaarstraat in Vlissingen na
de bominslag op 20 augustus 1943. (fotocollec
tie Gemeentearchief Vlissingen, FA 4497)
Desondanks overheersten de hele oorlog
door de spanning en de angst. Gelukkig
heb ik het wegvoeren van Joden, repre
saillemaatregelen, razzia's en andere
mishandelingen van de bevolking niet
meegemaakt in Vlissingen. Eigenlijk het te
gendeel: de Duitsers hielpen meteen mee
als er weer eens een bombardement was
geweest. Dan gingen hun uniformjasjes uit
en stonden ze zich in het zweet te werken
op de puinhopen.
Een bonnetje
Moeder bleef de hele oorlog dezelfde. Zo
Voorlopig konden we niet terug naar Vlis-
singen en we trokken tijdelijk in bij oom
Bertus en tante Martha in Arnemuiden.
Daar werd ik op de Markt aangereden door
een Rode Kruisauto, waardoor ik toch weer
in Vlissingen belandde, in het Sint Jozef
ziekenhuis. Ik moest dus nog even wach
ten voordat ik mijn eerste Duitser te zien
zou krijgen. Ik was wel nieuwsgierig, wilde
weten hoe die mensen eruit zagen.
Ik heb het er uiteindelijk een dikke vier jaar
mee moeten doen. Het beeld van marche
rende soldaten is me helder bijgebleven.
Meestal zongen ze. Als jongetje verbaasde
ik me er altijd over dat ze allemaal tegelij
kertijd hetzelfde lied begonnen te zingen.
Een naast de troep marcherende Gefreiter
riep dan het bevel: "Ein Lied!" Dan was
WALCHEREN
