was ze altijd geweest. Ze liet zich door
niets of niemand intimideren. Maar ze rea
liseerde zich niet goed wat de consequen
ties konden zijn als ze zich niet hield aan
de voorschriften van de bezetters.
Zo herinner ik me dat er een Duitse soldaat
de winkel in kwam met een bonnetje voor
rookwaren. De Duitsers kregen namelijk
zijn chef, de Ortskommandant, want even
later ging de telefoon. Het was de Vlissing-
se Befehlshaber. "Mijnheer Steenaard, als
u niet aan Duitsers levert gaat uw zaak
vandaag nog dicht." Nog geen vijf minuten
later stapte dezelfde soldaat weer met zijn
bonnetje de winkel binnen. "Bets", zei mijn
vader, "ga jij maar naar achteren, ik zal dit
dezelfde en ook evenveel bonnen als de
gewone burgers. Op zijn vraag naar een
pakje sigaretten antwoordde mijn moeder:
"Jij krijgt helemaal niks. Ga jij maar je ro
kertje bij Hitler halen!" De man keek stom
verbaasd en leek te veronderstellen dat
moeder hem niet had begrepen. Hij vroeg
het nog een keer. "Nee! Niks daarvan", zei
ze. En nog eens: "Nichts davon!" De man
keerde zich om, maar voordat hij bij de
deur was riep moeder hem nog na: "En de
oorlog verliezen jullie ook!" De Duitser had
waarschijnlijk meteen verslag gedaan bij
Geneeskundige dienst van de luchtbescher
mingsdienst in het gebouw van bierbrouwerij
De Meiboom, Hendrikstraat, Vlissingen. Links
Chris Castel, chauffeur van de ambulance, ca.
1942. (fotocollectie Gemeentearchief Vlissin
gen, FA36699)
verder wel afhandelen." Het liep dus goed
af, maar het had anders kunnen gaan.
De winkel bleef de hele oorlog in bedrijf.
Ondanks alle oorlogsellende werd er nog
veel gelachen. Het was gezellig in de win
kel. Moeder wist ervoor te zorgen dat de
JAAR BEVRIJD
