55
De bouwer die me uutgedocht eit
een gedicht dat haar moeder lang geleden
weleens voordroeg als er een bruiloft was.
Het schriftje waarin moeder het gedicht
had opgeschreven, had Sannie bewaard.
Ze stuurde ons kopieën. Of haar moeder
het gedicht ooit zelf schreef, wist ze ons
niet te vertellen.
Een paar dagen later liet Sannie ons weten
dat ze bij het Zeeuws Archief had geïnfor
meerd naar de herkomst van het gedicht.
We waren het zelf een beetje kwijt, maar in
De Wete nr. 1 van januari 2008 is het al
een keer afgedrukt, zij het in een iets afwij
kende vorm. Het is namelijk geschreven in
het dialect van West-Schouwen. J. Polder
mans uit Haamstede was de dichter, en hij
droeg het voor het eerst voor, in Schouws
dialect, op een Nederlandse tentoonstelling
in Batavia, Nederlands-Indië, op 19 okto
ber 1941. In gedrukte vorm verscheen het
op 16 augustus 1946 in De Vrije Stemmen
van Schouwen-Duiveland. In de PZC van
16 mei 1949 werd het opnieuw gepubli
ceerd. Sannies moeder zal het gedicht
waarschijnlijk hebben overgeschreven en
er haar eigen dialect op hebben losgelaten
Duitse krijgsgevangenen
De foto van Duitse krijgsgevangenen op
pag. 50 in De Wete van januari jl. moet ge
nomen zijn op de Nieuwe Vlissingseweg in
Middelburg, zo beweerden wij. Dat hebben
we geweten. We werden bestookt met tal
loze reacties. De Nieuwe Vlissingseweg
stond toen onder water. Jan Leijnse uit
Klacht van de Lange Jan
De verwoeste Abdijtoren in Middelburg op 10 Mei 1940
Zê me mee acht zwaere voeten,
Dan was 't feest in mien oud stadje.
Mê die ruge woeste kerels
Nevens de Abdie geplant.
Dan was Middelburg te klein.
Trokke zich d'r niks van an
As een wachter voor de vromen,
En dan kloenk m'n bronze stemme
En ze smeete mee d'r bommen
As een baken voor het land.
Deur de straete en over plein.
Om d'n ouwe Lange Jan.
Zo heb ik 'ier in Zeelands hoofdstad
'k Stoeng te puffen en te zuchten,
Was een man van kunstzin groot.
Vele eeuwen a gestae.
'k Waerschuwde uut aole macht.
Wat een slanke lenden kreeg ik,
Kè geslachten op zie komme,
Mê ze bleve smiet' en gooie.
En die krone op m'n ood.
Kè geslachten weg zie gae.
Toen begon vo mien de nacht.
En wat kan ik verre kieke.
Mer op die dag in midden Meie,
Zeeuwen, 'k kan nie langer waeke
Over stad en platteland.
'k Stoeng te proenken als een paauwe
Over julder mooie land.
Van de dunen van West Schouwen
Mee m'n goudblienkende haene
Ze m'n krone afgesloge
Toet in 't landje van Cadzand.
In het strekke hemelsblauwe.
En m'n oogen uutgebrand.
Kê ze van verre an zie komme,
Zilvere veugels kwaeme vliege,
M'n stemme kan nie langer klienke
Vlag in top en zeilen bol,
Dreigend mee kanon en bom.
Over velden wied in 't rond.
Onze grote Oostindievaerders,
En ik zei nog, noe geen grapjes,
Mê m'n voeten bluven eeuwig
Mee de rumen boordevol!
Eerbied vo d'n ouderdom.
Vastgegroeid in Zeeuwse grond.
