30
begeleiden. Op die zaterdag werd er na
melijk traditiegetrouw een onderlinge wed
strijd gehouden. Men begon in alle vroegte
met het drinken van sukerdrank met de
pollepel uit de sukerkomme. Die drank was
brandewijn met suiker, en er dreven zoute
bolletjes op. Daarna kon de wedstrijd be
ginnen.
Walter Rullens steekt de ring. (foto Coby Lere)
Tussen de middag trokken de ringrijders in
optocht te paard door het dorp. Dat was
een indrukwekkend schouwspel, stoere
boerenmannen in wit tenue met oranje
sjerp op grote Belgische koudbloeden. De
eerste jaren hielden ze halt voor mijn huis.
De mannen kregen dan een jenevertje en
de paarden aten mijn voortuin leeg. Omdat
drank en paardrijden niet zo'n goede com
binatie is en het aantal vrouwelijke ringrij-
ders - die doorgaans geen jenever drinken
- ieder jaar toenam kwam er aan deze
traditie een einde. Een van mijn voorgan
gers deelde zelfs nog sigaren en sigaretten
uit aan de ringrijders. Zo zie je maar hoe
tradities in de loop van de tijd veranderen.
Rond tweeën werd ik in de Johan de
Pourckstraat verwacht voor een speciale
ommekeer. Ik had daarvoor drie prijzen ter
beschikking gesteld. De hoofdprijs, een
wisselprijs, was een beeldje van een paard
dat al gauw in de volksmond het paard van
dokter Rullens werd genoemd. De tweede
prijs was een beker, en een verbandtrom-
meltje diende als troostprijs. Wie drie jaar
achtereen eerste werd mocht het paarden-
beeldje behouden.
Het was nog een hele klus geweest om
een geschikt beeldje te vinden dat als prijs
kon dienen en waar men om wilde strijden.
Internet bestond nog niet en ik was er heel
wat winkels en markten voor afgelopen.
We kochten zelfs nog een beeld van een
paard tijdens onze vakantie in Griekenland,
bij nader inzien een miskoop.
Het was mijn taak om de ring te hangen.
Daarbij kreeg ik assistentie van de officiële
ringhanger, want iedere deelnemer heeft
zijn eigen voorkeur voor de plaats waar de
ring precies moet hangen. Meestal stond ik
vol in de zon te kijken en het duurde dan
ook wel even voordat de ring op de juiste
plaats hing. De ogen van de officiële ring-
hanger prikten daarbij in mijn rug en ik
voelde dat ik maar een amateur was.
Het is geweldig als die grote paarden rake
lings langs je heen galopperen. Het bonken
van die zware paardenbenen, het zand dat
door de lucht vliegt en in je haren en oren
terechtkomt, en dan de kreet van de ruiter
als hij erin geslaagd is de ring te steken.
leder jaar was het weer een heftige strijd.
Een afvalrace met het paard van de dokter
als trofee. De ring werd steeds kleiner en
het is vaak voorgekomen dat uiteindelijk
werd gereden op de 10 mm-ring. Ook om
