20
niets meer hebben van de internationale
klassenstrijd en werd nationalistisch, chris
telijk en oranjegezind. In De Tribune, het
blad van de communisten, verscheen op
20 maart 1937 een kritisch stuk over Be
versluis' bekering. De "onstandvastige
man" had toen net aan De Standaard het
vraaggesprek toegestaan over zijn jongste
Martien Beversluis, 1936. (coll. Lo van Driel)
inzichten. In de krant van Colijn gaf Bever
sluis de volgende toelichting op zijn ontwik
keling. "Ik heb een gevoel of er een zware
vrachtwagen over me heen is gerold en ik
nu aan den kant van den heirweg op een
brancard wacht." De dichter verklaarde
zich in het communisme vergist te hebben.
Omtrent zijn huidige overtuiging zei hij:
"Noodig is, dat elk mensch zich bewust
worde van zijn verantwoordelijkheid in
deze samenleving en zijn verantwoordelijk
heid ten opzichte van het Evangelium
Christi. Geen marxistische stelling kan de
waarheid en grootheid van Christus' leven
en sterven verkleinen of wegredeneeren.
Voor mij is Hij de eenige Middelaar tus-
schen God en deze wereld. Dit is geen
stelling, maar dit is mijn eigen ondervin
ding; dit is meer dan wetenschap, want dit
is: geloof. Uit dit geloof wilde ik wel in deze
ontzettend ontredderde maatschappij een
onoverwinnelijk geestelijk leven zien op
staan."
Kort na zijn christianisering dacht het echt
paar Beversluis dat het katholicisme nog
ietsje beter was dan het protestantisme.
Zelf verklaarde hij later dat zijn enthousias
me voor die variant van het christendom
was ontstaan toen een verzoek aan Maria,
gedaan bij kaarslicht, beantwoord werd
met een kruis dat in het kaarsvet ver
scheen.
Op verschillende plaatsen beklom de dich
ter graag de planken als declamator. Die
publieke optredens met lezingen uit eigen
werk moeten een niet onbelangrijk deel
van zijn inkomsten hebben gevormd. Toen
hij nog in Biaricum woonde, kwam hij in het
Zeeuwse gewest met Jo Verstraate aan
zijn zijde declameren. Zo las hij bijvoor
beeld in Sint Joris in Middelburg (24 febru
ari 1938), in het Domburgse Schuttershof
een dag later, in het Concertgebouw in
Vlissingen (28 februari) en de Prins van
Oranje in Goes (2 maart). Bij die gelegen
heden zorgde Corrie Huinink - de dochter
van de burgemeester van Veere - ter af
wisseling voor welgekozen pianomuziek.
Het dagblad De Zeeuw (25 februari 1938)
prees de tekst, maar de declamator Bever
sluis had weinig indruk gemaakt. En de
zaal was zeer slecht bezet. "Mevr. Bever-
