Het ligt kennelijk niet erg voor de hand, een
reportage over het werk aan een zeewering die
voor zwakke schakel doorgaat. Verslaggever en
fotograaf zijn met enige bevreemding bekeken,
zoals mensen soms doen als ze twijfelen of ze
je goed verstaan hebben. Een enkeling durfde
ronduit te schamperen. 'Nou, lekker spannend.'
Inderdaad, dat was meteen duidelijk toen de
plannen voor versterking van de zwakke scha
kels langs de West-Zeeuws-Vlaamse kust bekend
werden. Er staan daar gekke dingen te gebeu
ren. Instanties en bestuurders die over de dijken
waken, krijgen de zenuwen van klimaatverande
ring en zeespiegelrijzing. Ze haasten zich om de
kustverdediging op orde te brengen en daarbij
wordt geen middel geschuwd. Met zwaar ma
terieel gooien ze er miljoenen kubieke meters
zand tegenaan. Dat zet op veel plaatsen het
vertrouwde beeld van de kust danig op zijn kop.
Onherkenbare duinen, verdwenen paalhoofden,
verhuisde strandpaviljoens, ontredderde men
sen, houd daar maar rekening mee. Vandaar
deze reportage. De verslaggever en fotograaf
waren erbij omdat zij Zeeuwen zijn met een
genetisch bepaalde fascinatie voor de scheidsl jn
tussen zee en land, omdat ze in de gaten had
den dat dit werk onvermoede hightech en on
gekende paardenkrachten vergt, omdat bij zo' i
karwei mooie verhalen en prachtige beelden t<
halen zijn en omdat ze aannamen dat veel me> r
mensen daar belangstelling voor hebben.
Ze hebben het werk aan de zwakke schakel
vanaf het eerste uur gevolgd, en blijven dat to
het laatste uur doen, uiteraard met de bedoe
ling hun bevindingen te publiceren. Dit is dus
een voorpublicatie.
