P s het echt hier te doen? Het Killetje oogt bepaald niet als
I de zwakke schakel in de zeewering die we vandaag, 13
augustus 2009, willen verkennen. Integendeel. Het oude
haventje op de grens van Breskens en Groede ligt erbij als
een fort dat nog eeuwen de elementen kan weerstaan.
Het moeten zeker duizend palen zijn die er in strakke rijen
in blauw basalt verankerd zijn. 'Staketwerk' heet dat, al
sinds de zestiende eeuw.
In 1990 is op deze plek een standbeeld van de hand van
B essiaander Jaap Boekhout opgericht: 'de werkende
mens, scheppend in de golven der getijden'. Maar feitelijk
is het Killetje op zichzelf al een monument voor de mensen
van Waterstaat en Waterschap die hier, tegenover de
kolkende botsing van stromingen amper honderd meter
uit de kust, wel een onwrikbare verdediging moesten
opwerpen. Daar is niks zwaks aan. En toch begint het hier.
Net voorbij het Killetje ligt de wel tot 'zwakke schakel' uit
geroepen kuststrook, die zich vanaf dit punt drie kilometer
in westelijke richting uitstrekt tot aan het Kruishoofd bij
Nieuvwliet, ook al zo'n stoer verband van hout en basalt.
Opener, kwetsbaarder dan een zeewering met steen op
zijn bast ziet die zandige strook eruit. Maar toch nog sterk
zat, zou je zeggen. Om de paar honderd meter breekt een
paalhoofd - tsjak-tsjak-tsjak - de aanrollende golven en te
gen de dijk is al aardig wat jong, blond duin aangewaaid.
Het is niet een plaatje waarvan Hansje Brinker alvast wak
ker gaat liggen, vinger in de aanslag om de eerste gaten te
dichten.
Op een zonnige zomerdag vermaakt een zorgeloze homo-
ludens zich hier dus in groten getale. Hij luiert in zijn kuil,
speelt met zand of duikt ins Wasser. Altijd klinkt gelach en
gegil, soms overstemd door geblaf. Water spettert, vliegers
wapperen. De zee, die soms zo humeurig op de kust
kan slaan dat we ons er met Deltawerken tegen willen
wapenen, is dan ook vriendelijk vandaag, spiegel van een
blauwe lucht, het strand strelend.
