kig in de goeie hoek, zuidwestelijk. Varen doen ze wel, die
schepen, maar als je zoveel wind hebt uit het noordwesten
dan wordt de koppeling een probleem door de golfslag.
Feitelijk is dat dan de meest kwetsbare schakel in het hele
proces. Mensen die elkaar lijntjes staan aan te geven op
dobberende schepen, dat wordt dan lastig.'
De Werkendammer in dienst van Boskalis (niet de enige
in deze branche) kan zich geen ander werk indenken dan
wat hij al sinds 1970 doet. Van wat hem, nu 59, straks als
pensionado wacht, wil hij zich helemaal geen voorstelling
maken. 'Mijn werk is mijn hobby. Echt waar. Ik ben altijd
op sjouw voor mijn werk. Hobby's, dat komt er gewoon
n et van.' Niet dat de klus die hij moet doen, geen stress
meebrengt. 'Er staat altijd veel spanning op om die handel
aan de praat te houden. Ik weet namelijk wat het kost als
het stilvalt. Dat gaat onmiddellijk over grote bedragen. Als
we hier niet op tijd klaar waren geweest, had dat 20.000
euro per dag gekost. Dat wil je niet op je geweten heb
ben.'
Wat hem vooral aantrekt is de vrijheid van een baan
buiten. 'Ik zit niet op kantoor, moet er niet aan denken.
Ik moet het hier doen. Veel tekst krijg je niet van boven.
Run die toko", is het enige wat ze tegen me zeggen.
Welnee, naar een werk komen kijken, doen ze zelden. Zij
kijken alleen maar naar cijfers, ik naar schepen en zand,
naar mensen en bulldozers. Dat is voor mij geen moeilijke
keus.'
Op de druilerige dertigste december zijn de rollen omge
draaid: een rijtje bulldozers in ruste, keurig in het gelid,
ijkt boven op het duin naar groepjes passerende wande-
aars te kijken. Kerstvakantie, dus staan de machines stil,
maar er zijn ondanks het grauwe weer toch mensen op de
been. 'Aan het strand stil en verlaten', is een strofe die niet
van deze tijd kan zijn. Hier is altijd beweging.
Daarom is de door eigenaars Rien en Jacqueline Willemse
tot 'strandhut' gedoopte Matour nu open, kerstboom op
het terras, decemberlichtjes ontstoken. De hut ligt in een
baaitje' in een verder nog vormeloos duinlandschap. Zo
wilden ze het, om niet te hoeven verhuizen heeft Rien
bergen papier verzet, maar het heeft ook wat gekost.
Ze hebben er de schrik nog van in de benen, van die
novemberweken waarin ze het mengsel van zand en water
door de pijpleiding vlak bij hun paviljoen hoorden ruisen.
Weliswaar was Matour omringd door zandwallen, maar
die hielden het (grond)water niet tegen. Het verzamelde
zich in de put waarin de strandhut tijdelijk lag. Dag en
nacht moest Rien de pomp laten draaien. Om verstopping
door zand te voorkomen sliep hij elke nacht in het pavil
joen. Angstig dat er iets vast zou lopen en het water zijn
verwoestende werk zou gaan doen. Hazenslaapjes dus.
Rien: 'Ze hadden die opspuitingen verder bij ons vandaan
moeten houden, dan was dit niet gebeurd, maar ja, de
aannemer wou er niet aan.' Jacqueline: 'Dan te bedenken
dat we eerst nog van plan waren in november met vakan
tie te gaan. Ik weet zeker: als we dat gedaan hadden, was
deze tent weggeweest.'
Maar nu zitten ze veilig. Van hun strandhut naar de hoog-
waterlijn is een hele wandeling. Vroeger hadden ze bij
springtij nog wel eens natte voeten, dat zal de komende
jaren zo gauw niet gebeuren, zoveel hoger ligt nu het
strand. De Willemses willen vooruit, niet meer terugden
ken aan die bange nachten. Laat de aannemer nu eerst
maar komen met rijshout en helmgras. Even vastleggen,
dat nieuwe duin.
