I f™tinken dat het deed in Sas, stinken! Vooral in het na- ■Jjaar, als de bietenboeren hun oogst naar de fabrieken reden, waar suikerbieten tot suikerklontjes en aanverwan te artikelen werden verwerkt. Dan hing er een misselijk makende zoete, weeë geur. Maar ach, die stank - slechts weinigen in Sas die zich daar écht om bekommerden. De suikerfabrieken (CSM en SuikerUnie) boden tenslotte veel werkgelegenheid; zo'n tweehonderdvijftig mensen werk ten er, en tijdens de bietencampagne nog véél meer. De textielbranche - niet zo heel lang geleden eveneens een florerende bedrijfstak in Sas. Drie textielfabrieken stonden er: Texschelde, 'waar Eddy Wally achter het weefgetouw heeft leren zingen', je had er de Fatex, 'waar je een of twee keer per jaar voor een prikkie een nieuwe pantalon met een fabrieksfoutje kon kopen', en er was nog een bedrijfje waar tapijten werden gemaakt. Wat gebeurde? De lagelonenlanden begonnen zich op de textielmarkt te roeren, Brussel legde de productie van suikerbieten aan banden. Weg textielfabrieken. Weg suikerfabrieken. En was het daar maar bij gebleven. Sas raakte de meelfabriek Walzenmolen kwijt, de CHV sloot. Zo verdampten in enkele tientallen jaren vele honderden banen. De gevolgen laten zich raden, zegt Sassenaar Willy de Groff: Sas van Gent veranderde van een 'leuk, welva rend stadje in een zieltogend dorp'. Reden tot somberheid ?n Welkom in Sas van Gent, dorp aan een kanaal waardoor grote schepen traag van Terrieuzen naar Gent gaan. Kraaninstallaties vormen de toegangspoort, silo's en dampende fabriekspijpen bepalen het silhouet. Hier, in Sas, werd Willy de Groff zevenenzeventig jaar geleden geboren. In een rood nest. Zijn vader zat zo'n veertig jaar (waarvan acht als wethouder) voor de PvdA in de gemeen teraad van het toen nog zelfstandige Sas van Gent. Ook zoon Willy bleef de socialistische beginselen trouw. Hij was correspondent voor Het Vrije Volk en de Vara en 'staat nog steeds midden in het leven'. Hij voert de redactie van een huis-aan-huisblad in het naburige (Belgische) Zelzate, trekt er regelmatig met de microfoon op uit voor radiostation netjes als Omroep Zelzate en Terneuzen FM. Willy de Groff kent iedereen in Sas. En andersom: iedereen in Sas kent Willy de Groff. Een beetje Sombermans, die Willy, vinden ze. Daar trekt hij zich weinig van aan. Want zeg zelf: er Is toch alle reden tot somberheid? 'Heel de gemeenschap gaat erop achteruit. Dat voltrekt zich in ver sneld tempo. Toen al die fabrieken nog draaiden, hadden we 5000 inwoners. Dat zijn er nu nog maar zo'n 3750. Er staan meer dan honderd woningen te koop op een totaal van 1850. Negenennegentig huizen staan op de nominatie om ge sloopt te worden, omdat er geen huurders voor gevonden kunnen worden. We hadden in de jaren tachtig 65 win kels. Nu nog maar 25. Sinds februari vorig jaar zijn er weer een paar zaken gestopt, en niet de minste: een sportwin- kel, een zaak in huishoudelijke artikelen, een buurtsuper. Ze staan allemaal leeg, het zijn allemaal donkere gaten. Eén van die winkels is zelfs letterlijk met behangpapier dichtgeplakt. De hotels - we hadden er vijf, nu nog maar

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeelanddoc. | 2010 | | pagina 22