G ANGEN. GASJES, ONGENODE GASTEN
Navy, beladen met dieptebommen, patrouilleerden in de mon
ding van de Westerschelde en als er een duikbootje werd gesigna
leerd barstte er een spervuur los en klonken de erupties van de
dieptebommen. Wanneer zo'n duikbootje probeerde kort onder
de wal te passeren knielden de soldaten met hun geweer achter
de zeemuur en schoten dapper mee. Na zo'n aanval verzamelden
we langs de glooiing de haringen, die met gesprongen zwemblaas
kwamen aandrijven. Die vormden, geschroeid in de koekenpan,
een welkome aanvulling op ons schrale menu.
Jutters en vrijbuiters
LË/esondanks werd er wel eens een schip uit een convooi tot zin
ken gebracht. Als we dan op de lange, houten trap naast ons huis
geklos hoorden van klompen en laarzen, wisten we dat dat de
strandjutters uit de binnenstad waren. Ze gooiden lijnen en touw
ladders over de zeemuur, die toen nog tien meter hoog was, en
jutten tussen de houten palen aan de voet van de muur baaltjes
bloem, grote, koperkleurige blikken, tinnetjes sigaretten en kistjes
met groene appeltjes. Die werden met de lijnen omhoog gehesen.
Dat was natuurlijk verboden, ze hadden zelfs geen vergunning
om op de Boulevard te komen, maar ze verdwenen met hun buit
even snel als ze gekomen waren. Hoe ze in de gaten kregen dat er
wat aanspoelde bleef een raadsel, maar waarschijnlijk hadden ze
een uitkijkpost in de Duitse gang onder het wegdek.
Dat jutten was eigenlijk tegen onze principes, maar het zien aan
spoelen en verdwijnen van al die kostelijke zaken bij een distribu
tierantsoen van minder dan 1000 calorieën per dag vroeg om een
pragmatische opstelling.
Tijdens de bevrijding hadden de Duitsers de lanceerplaats voor
torpedo's in de bunker op de kop van het Grote Hoofd opgebla
zen. Daarbij waren alle ruiten aan de zeezijde gesneuveld en later
heel solide dichtgetimmerd. We maakten dus kijkgaten in de
houten planken voor onze ramen en probeerden een graantje
mee te pikken. Omdat we geen lijnen en touwladders en ook
geen laarzen hadden konden we alleen op de glooiing komen
via de gang langs de kazemat met Duitse torpedo's onder het
standbeeld van Michiel de Ruyter. De voet van de zeemuur viel
alleen bij laag water droog, dus dat betekende pootje baden in
ijskoud water. Het was januari en het vroor! Ik heb nog eens
uren zitten vernikkelen op een paalhoofd, omdat ik door de hoge
183
