Historische
in
waterschapsfusies
Zeeland
Wd 1 februari 1953 begonnen midden in de nacht in bijna alle
dorpen en steden in Zeeland de kerkklokken te luiden. Iedereen
begreep vrijwel direct: "Dat is het water, dat is de dreiging van
de erfvijand". Dat ging al eeuwen zo. Maar niemand besefte op
dat moment hoe erg het zou worden. Het duurde dagen, nee
weken eer de omvang van die ramp van 1 februari 1953 geheel
duidelijk werd. CNN bestond immers nog niet!
De trieste balans: 1835 burgers en ontelbare dieren verdronken,
de materiële schade was enorm. En dat in een land dat zich nog
volop aan het herstellen was van de schade van de Tweede
Wereldoorlog. Toen de omvang van deze watersnoodramp in
volle omvang was doorgedrongen, was de algemene opinie:
"Dat mag nooit meer gebeuren".
Beurzen open, dijken dicht
[5/irect werd met het herstel begonnen. De bekende NCRV
reporter Johan Bodegraven maakte geschiedenis met z'n slogan:
"Beurzen open, dijken dicht". Van alle kanten uit binnen- en
buitenland kwam de hulp. Toen het ergste leed geleden was,
de dijkgaten gedicht, de evacuées terug, de blubber opgeruimd
en het normale leven in "de Delta" terugkeerde, kwamen de
onvermijdelijke vragen: "Hoe nu verder" en ook "Hoe kon dit
gebeuren". Op de eerste vraag kwam een snel en doeltreffend
antwoord: "Het Deltaplan". Een plan dat in feite globaal al eerder
bestond, nl. het afsluiten van de zeegaten. De tweede vraag was
wat gecompliceerder.
Teveel waterschappen
Ten enkeling probeerde de hoofdoorzaak voor deze ramp in de
schoenen te schuiven van het sterk versnipperde waterschaps-
75
