meer Zeeuws-Vlaams dan Hollands was. Zijn ouders spraken
Nederlands met elkaar. Daarmee zal hij vooral het Zeeuws-
Vlaamse Nederlands bedoelen. De tien kostgangers in huis waren
allemaal Nederlanders. En thuis leerden ze Nederlandse liedjes
zingen. Slechts ten tijde van de Tweede Wereldoorlog werd voor
het slapen gaan dit repertoire aangevuld met 'God Bless America'
- overigens wel na het 'Wilhelmus'. Dat was in die tijd een van
zelfsprekende combinatie.
Iedere immigrant van Nederlandse afkomst voelde de sterke band
tussen het oude en het nieuwe vaderland. Zo was er de 'Neder
landse' president Roosevelt, die zeer goed bevriend was met
Wilhelmina en Juliana en die het oude thuisland zou gaan bevrij
den van de nazi's.
Maar ook zonder de bijzondere band van die donkere jaren was
het oude vaderland nooit ver weg. Je ziet Bill zelfs nu nog bijna
glimmen van trots als hij vertelt, hoe hij als jongetje van zeven of
acht jaar door de straten van Rochester stapte naast zijn opa in
diens Hollandse schippersuniform. Want opa Willem had na het
overlijden van zijn vrouw in 1936 ook de overstap naar Amerika
gewaagd. Hij kon daar echter, mede door gezondheidsproblemen,
toch niet goed aarden. Kort voor mei 1940 keerde hij terug naar
Breskens, waar hij korte tijd later tijdens de vlucht voor het bom
bardement aan een hartaanval is overleden.
Het leven van Barbara
Tante Barbara heeft de verleiding om zelf ook naar Amerika te
emigreren weerstaan. Haar leven speelde zich af in Nederland,
hoewel ze wel in Amerika op bezoek is geweest. De familiebanden
aan de overkant van de oceaan bleven altijd sterk.
Op aandringen en met steun van de plaatselijke huisarts werd zij
verpleegster, eerst in Utrecht, later in Leiden. Enkele jaren voor de
oorlog, na het overlijden van haar moeder in 1936, nam zij ontslag
en keerde zij naar Breskens terug om voor haar vader te zorgen.
Maar dat was slechts voor korte tijd.
Ze trouwde met een binnenvaartschipper, die samen met zijn
broer het schip de Lotus bezat. Veel varen en onbezorgd geluk
waren er voor haar in dat huwelijk niet weggelegd. Haar man
werd al snel ziek en tot zijn overlijden heeft zij hem, zestien jaar
lang, verzorgd. In die periode werd ook de inwonende broer van
haar man ziek. Ook die heeft ze tot zijn overlijden verzorgd. Pas
daarna keerde zij definitief terug naar Breskens. Daar zetelt ze als
de wereldomspannende spil van de familie Van den Heuvel. De
familienieuwtjes komen binnen en worden verspreid via Breskens.
13
