Twee
Antoine Mes schilderde en schildert in reeksen. Hij noemt dat het uitdiepen
van een thema, de herhaalde uitdaging om met weinig varianten en nauwe
lijks nieuwe gegevens een ander beeld te scheppen. De sublimering daarvan
ziet hij in het werk van Morandi: flessen en flessen, licht en licht, ordening.
Hij schilderde de weinig opwindende dingen des levens. Bonte keuken
schorten, tegeltjes, een jas aan de kapstok, strandschermen, strandstoelen,
strandhuisjes, zwartbonte koeien, planten, vissersschepen, boerderijen,
mendeuren en uleborden. Uit baksteen kapte en sleep hij verlaten bagage,
koffers, een rugzak, schooltassen, de bloemen van het perron. De reeks
was bepalend voor de meerwaarde: er werd anders gekeken naar de
doodgewone dingen van de aldag.
'Mensen willen iets zien, iets herkennen en eerste indrukken op hetzelfde
moment kunnen thuisbrengen en herleiden. Een Zeeuwse boerderij met
keurig omlijste deuren en een rieten dak is een soepele aangelegenheid.
Die wordt gezien, gekocht en betaald. Dat geldt ook voor een koe zolang
die koe een koe is. Slaat het schilderplezier toe en gaan de prachtige zwart-
wit-stellingen van die beesten een soort landschap vormen, dan wordt het
al anders. De mensen zien vlekken. De schilder wil schilderen, met verf
bezig zijn, een mooie huid maken. Die ziet, schilderend, van koe geen koe
meer. Die is bezig het natuurlijke beeld te reduceren, zo optimaal mogelijk.
Zo ontstaat een schilderij dat op het eerste gezicht niets meer met het
uitgangspunt te maken heeft. Sommigen noemen dat abstraheren, voor
anderen is dan de totale abstractie al bereikt.'
102
