DE TOEKOMST VAN HET LANDSCHAP
ruggen en aan de randen van de poelgebieden kwam een uitgebreid stel
sel van kavelgrensbeplantingen voor. Vanwege de kleinschalige verkave
ling had het vooroorlogse Walcheren een uitermate groen karakter.
Walcheren stond bekend als de 'tuin van Zeeland'. Dit imago was al in
de 18e eeuw ontstaan, mede onder invloed van de vele buitenplaatsen
die het gebied toen rijk was. Aan het idyllische karakter kwam in de
Tweede Wereldoorlog door de inundatie een abrupt einde. Het eiland
stond gedurende één jaar onder water. Alle beplanting werd door het
zoute water vernietigd.
Voor het herstel van Walcheren installeerde de regering de zogenaamde
Snelcommissie Walcheren. Die kreeg de taak om binnen korte tijd een
plan voor het integraal herstel van het eiland te maken. Zij legde daar
mee de basis voor het "Het Nieuwe Walcheren". Het plan, ontworpen
door prof. Bijhouwer van de Rijksdienst voor het Landbouwherstel en
de heer R.J. Benthem van Staatsbosbeheer, voorzag in de beplanting
langs alle wegen op de kreekruggen en langs de randen van het eiland.
De poelgebieden behielden in het concept een open karakter.
Kavelgrensbeplantingen moest het nieuwe Walcheren ontberen. Met
de uitvoering van het plan werd aangesloten op de vooroorlogse land
schapsstructuur. De invulling van die structuur geschiedde echter op
andere wijze. De karakteristieke meidoornhagen keerden niet terug.
Hiervoor in de plaats kwam een zorgvuldig ontworpen stelsel van
wegbermbeplantingen. Op basis van het rapport van de Snelcommissie
werd het herverkavelingsplan voor Walcheren opgesteld. Het beplan
tingsplan werd vervaardigd door Nico de Jonge, destijds landschaps
architect bij Staatsbosbeheer. Dit plan ging uit van de aanplant van
!e wegbeplantingen op
'Valcheren hebben zich
or rwikkeld tot karakteri
stieke heggentunnels.
129
