HET ZEELAND8EELD VAN HANS WARREN
Flora
Zo in de stille tijdeloze dag
onder de dunne schermen van de bomen
- de koekoek echoot en de duiven dromen
zacht koerend in het ritselend klimoprag
strekt zij haar bloemen en weerhoudt de lach
die om de weemoed van haar mond wil komen.
Nog houdt doelloos haar blanke hand het lome
kleed, dat wil plooien, ruisend in de slag
der wilde winden. Zie, haar bloemen trillen
en nooit vlaagt er een lente langs de zee
die dit onduldbaar hunkeren kan stillen,
en ook zij buigt haar hoofd, bijna gedwee,
het trotse, koele hoofd dat ik zou willen
liefkozen om te vragen naar die zee.
Elk voutsdijk, Flora in de
pol. er: 'Het trotse, koele
I ;ofd dat ik zou willen
rkozen om te vragen
naar die zee'.
123
