FRANK MOL 1957 -2000
een lange, uiteindelijk uitzichtloze lijdensweg van maanden of zelfs jaren
bespaard is gebleven. Ik moet er niet aan denken om hem langzaam te
hebben moeten zien aftakelen. Natuurlijk past zo'n lijdensweg bij nie
mand, maar al helemaal niet bij Frank. Je zou kunnen zeggen dat Frank
even intens is gestorven als dat hij geleefd heeft.
Daarnaast was het ook troostrijk om te zien hoe ontzettend veel liefde
en vriendschap Frank van zijn familie en vrienden heeft ontvangen -
en hoe goed hem dat heeft gedaan. Frank had veel vrienden en het mee
leven tijdens zijn laatste weken in het ziekenhuis was hartverwarmend:
bezoekers, kaarten en telefoontjes uit alle hoeken en gaten van over de
hele wereld. Soms kon Frank vanwege pijn of vermoeidheid nauwelijks
of geen mensen meer ontvangen, maar het is tekenend voor hem dat hij
dan toch nog altijd wilde weten wie er dan allemaal voor hem in de
wachtkamer zaten. Frank was ook een publieksdier.
Veelzijdig levenskunstenaar
Wat mij nog de grootste troost geeft, is de zekerheid dat Frank een bui
tengewoon rijk, goed en intensief leven heeft gehad. Wat hij in 43 jaar
heeft gedaan, gezien en meegemaakt, daaraan zouden de meeste mensen
nog niet toekomen in een leven van 120 jaar. Frank bezat het grote talent
om intens te genieten uiteraard van muziek, maar ook van mensen,
van de natuur, van eten en zeker ook van drinken. Daarnaast was hij zo
hartelijk dat hij genoot als anderen genoten. Een voorbeeld: in april 1999
ben ik getrouwd. Op de dag van mijn huwelijk werden mijn geliefde en
ik 's ochtends gewekt door vrolijke muziek op straat van een Russische
150
