FRANK MOL 1957 -2000
rank Mol met saxofonist
Hubert-Jan Hubeek tij
dens de opening van het
academisch jaar van de
Hogeschool Zeeland in
het nieuwe atrium.
September 1994.
blaaskapel. Nog slaperig, maar aangenaam verrast liepen wij naar buiten
- en ontdekten al snel, half verscholen achter een auto, de vrolijke krul
lenbol van Frank, die glunderend stond te kijken hoe wij genoten van de
muziek. Dat was Frank op zijn best.
Naarmate ik Frank langer kende, kreeg ik steeds meer in de gaten dat hij
niet alleen uitstekende oren had, maar dat al zijn zintuigen voluit open
stonden. Frank had een tere huid. Hij was gevoelig - soms zeker ook sen
timenteel -, hij was creatief en zijn hoofd zat lekker los. Hij had een speel
se en onconventionele blik. Zijn gedichten, die hij de laatste jaren steeds
meer schreef en ook voordroeg in een daarvoor bestemd Amsterdams
cafe, getuigen daarvan.
Wat een zeurpiet,
die kanariepiet:
elke dag heeft hij het hoogste lied
maar als je 'm nodig hebt, dan zingt-ie niet
Ook fotografeerde Frank de laatste jaren steeds meer. Overigens kon dat
laatste wel eens tot irritaties leiden. Om één voorbeeld te geven. Zo'n
twee jaar geleden bezocht Frank de bruiloft van vrienden in Kazachstan
(overigens typerend voor hem dat hij dat daar naar toe ging). Hij had er
151
