JAN VAN MUNSTER
Noli me tangere
(1990) Staal, koper,
compressor -
100 x 30 x 30 cm.
Foto: Wim Riem ens
Hoe je het ook wendt of keert, het hele gedoe verlamt me volledig. Ik wil
morgen weten: gaat dit door of niet. Dan kan ik namelijk opstappen. En
als ik weet dat het niet doorgaat dan kan ik hier blijven en heb ik nog een
prachtige toekomst. Voor een buitenstaander is waarschijnlijk moeilijk te
begrijpen hoe ingrijpend de hele situatie is. Iedereen zegt: je hebt toch
overal tentoonstellingen, je werk doet het toch goed. Maar dat is het niet.
Het feit dat er de laatste twee jaar niks uit m'n handen is gekomen heeft
louter hiermee te maken. Ik ben volkomen geblokkeerd, het slokt alle
ruimte op. Het gonst, dag en nacht. Al loop ik, al lig ik op bed, het blijft
gonzen. Ieder gesprek gaat, keer op keer, over dit landschap. Aan de
andere kant: je moet ook nuchter blijven. Hoe pijnlijk het ook is, er zijn
veel ergere dingen. Dus die betrekkelijkheid zie ik ook wel weer, je leert
er heus mee leven. Dus: lukt het niet dan ben ik weg, al moet ik heel
veel inleveren. Ik wil weer verder, niet verbitteren, opnieuw beginnen.
Anders word je er iedere dag mee geconfronteerd en kun je, als er men
sen komen, alleen maar zeggen: Vroeger ivas het nóg mooier. Ik zeg liever:
Kijk, dit is mooi..."
86
