Jan Bart Mandos: luis in de pels van het behoudende bestuur „Ik heb altijd een scherpe koers gevaren" MIRJAM VAN ZUILEN Hij heeft een zeer herkenbare stijl van praten. Een licht Brabantse tongval verraadt zijn afkomst. Hij begint zijn gesprekken rustig; vaak niet de handen gevouwen, ogen dicht en zeer bedachtzaam. In eerste instantie naar woorden zoekend, maar eenmaal op dreef niet te stuiten. Zo op het eerste gezicht lijkt hij een weinig inspirerend leider. Dat is echter gezichtsbedrog. De praktijk is dat hij vooral daar is waar de problemen groot zijn en leiderschap en vernieuwing gewenst zijn. Hij weet uitstekend problemen het hoofd te bieden. Mensen die hem goed kennen prijzen zijn diplomatie en vernieuwingsdrang. Jan Bart Mandos (55) zegt daar zelf van: "Ik doe gewoon wat ik denk dat nodig is. Problemen inventariseren. Rustig maar gestaag werken aan een oplossing. En ik heb daarbij veel geluk". Op dit moment is hij voorzitter van het College van Bestuur van de Hogeschool Zeeland. Hij was nog maar koud de bestuurskamer binnen of de school werd beticht van fraude met collegegelden van buitenlandse studenten. Nota bene het Ministerie van OC&W in de aanklagersrol. Later zou uit een landelijk onderzoek blijken dat een aantal hogescholen de richtlijnen anders had uitgelegd dan het ministerie bedoelde. Zeeland zou 11,8 miljoen Euro moeten terugbetalen. Bovendien kreeg Jan Bart in zijn eerste week te horen dat de opleiding Verpleeg kunde zo goed als failliet was. Mandos zit dan niet bij de pakken neer. Hij redt de verpleegkundeopleiding en slaat met een accountantsrapport terug naar het ministerie. Hij grijpt terug in de tijd om deze gestage vechtlust en de dosis tact die daarbij nodig is te verklaren. "Dat vindt, denk ik zijn oorsprong in mijn studententijd. Ik was op enig moment voorzitter van de studentenvereniging Sanctus Virgilius. De studenten verenigingen hadden het in die tijd - begin jaren zeventig - moeilijk. Ze worstelden nog met een aantal achterhaalde tradities, zoals ontgroening, en met een sterk afne mende belangstelling van aankomende studenten. Juist in die tijd speelde in Delft de communistische beweging een grote rol in het studentenleven. Zelfs bij de benoeming van professoren en lectoren maakte deze beweging de dienst uit. "In die tijd moest ik laveren tussen deze twee bewegingen, maar ik vond het wel hartstikke leuk". Zijn gezicht licht op, de handen gaan gebaren en in de ogen komen tintelingen. Daar is de Jan Bart Mandos die strijdbaar is, die geen zin heeft zich bij de eerste de beste tegenslag neer te leggen. Als hij diep nadenkt, is dat ook de typering die hij van zich zelf geeft. De zelfanalyse is dat hij die strijdbaarheid in zijn studententijd heeft ont- 149

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeelandboek / Zeeuws jaarboek | 2004 | | pagina 151